Corpus Toneelkritiek Interbellum

Flemish Theatre Reviews 1919-1939

Google Book Search results for 'André Obey' • More...

Production Promptbook for André Obey's Noah • James Michael Freeman. } In the spring of 1929 a young dramatist , André Obey , wit- nessed a performance by Copeau's highly disciplined and cohesive acting troupe , and he immediately requested to be allowed to join them as their ...
One for the Wind, Noah, and The Phoenix •
théâtre, musique et sport • André Obey (1892-1975), dont l?œuvre a été servie par les plus grands noms du théâtre français (Copeau, Barrault, Dux ?), est aujourd?hui tombé dans l?oubli.
Unters. zum modernen ep. Theater • ... André Obey VOM JENSEITS zurück . ” Die QUELLE , I , 1 ( 1947 ) , 128 . s . auch B 46 . Uraufführung im Kleinen Theater , Baden - Baden , am 24. April 1947 ( Comédiens de Paris ) . Rezensionen : 204. Beutel , Gottfried ...
The Selected Letters of Benjamin Britten • ... André Obey and Benjamin Britten', in Christopher Smith (ed.), Aldeburgh and Around, pp. 69–78. 6 Duncan's letter of 3 June (see n. 5) to Britten clearly reflects an issue that would have been raised quite properly with Boosey & Hawkes ...

. . . Daarna komt Hasenclevers "Antigone" in Haeper's verdietsching onder regie van Geysen . Daarna volgen onder mijn eigen regie: "Noë" van André Obey , door mij vertaald (de vertaling verschijnt dezer dagen); "De Barbier van Sevilla" in mijn nieuwste bewerking; een Rossiniaansche karikatuur om van . . .

1938-11-30 Werk van vreemde auteurs (Willem Putman)

. . . uiterste uitbundigheid. Maar tot het beste vreemd werk, dat door de groep Staf Bruggen vertoond werd, behoort heel zeker «NOE» van André Obey , vertaald door Paul De Mont . Het viel dadelijk op dat de stijl, waarnaar Obey streeft -- we zouden hem . . .
. . . heel zeker «NOE» van André Obey , vertaald door Paul De Mont . Het viel dadelijk op dat de stijl, waarnaar Obey streeft -- we zouden hem kunnen noemen : stijl Vieux-Colombier -- niet zoo ver staat van den stijl, die in Vlaanderen door de beide . . .
. . . de beide Volkstooneelen gehuldigd werd. Toch ligt duidelijk op Noë het Fransche cachet. Het stuk is zeer luchtig gehouden. Op zijne manier past Obey de theorieën van de «School van de stilte» toe. Het is of hij bij voorkeur de tragische gegevens van zijn onderwerp versluiert, wegmoffelt achter . . .