Ik ben anti-annexionist, en allen die gisterenavond in Folies-Bergère deze "première" bijwoonden zijn dat. En ook zij, die nog zullen komen zien de sentimentele operette "In Holland geïnterneerd" - en dat zullen er veel zijn! - zullen als anti-annexionisten de zaal verlaten. Immers, het vlot geschreven libretto van H. Van Daele, muzikaal goed geïllustreerd door Herman Mirme, geeft een zoo gevoelig en raak kijkje op een brokje leven gedurende de wreede oorlogsjaren van vele onzer vluchtelingen in Holland, dat men onwillekeurig voelt - en de vele toejuichingen van het publiek bevestigden de algemeenheid van dit gevoelen - den aangenamen druk van den band, die Nederland en België tot één broedervolk samensnoert.

Hoevele Belgische jongens zijn er niet, die in Holland, evenals Jefke Kwikstaart uit de operette, een porselein-oogig Maaike, een dweeperig Miesje of een gul Kaatje vonden en tot hun vrouwtje maakten? En omgekeerd zagen we ook meermalen hoe een pruiken Kees, een breedgebroekten Volendammer of andere jongens van Jan de Wit, de rondborstigheid en den parelende lach van onze Vlaamsche meisjes best met hun pensionarisen-deftigheid konden vereenigen.

Deze operette, een goed geobserveerd schetsje uit de vele die over die toestanden te maken zijn, toont eens te meer aan dat sinds de oorlog een onverbreekbaren band werd gesmeed, die Nederlanders en Belgen vereenigt. Een band, door niets of niemand meer te verbreken. En dat is haar groote verdienste.

Zij werd vlot gespeeld door: Mevrouw E. de Block, 't verliefde Maaike; Mevrouw N. Callebaut, de vroolijke nicht uit Brussel. En de heeren: H. J. Oebrechts, als dorpstimmerman Pietersen, die aan alles weerstaat, behalve aan 't guitige oog van nicht Karolien; en H. F. de Ridder, de Belgische geïnterneerde soldaat, die België verliet met onder iederen arm een zware obus en er terugkeerde met... een Hollandsch vrouwenhartje!