'Autobiografische fictie,: ja, dat vind ik een goeie omschrijving.'
NEGENDE STEM:
'Autobiografische fictie,
ja, dat vind ik een goeie omschrijving/
Patrick Jordens
De teksten van
Hoe en waarom ik aan een tekst begin, weet ik niet. Tenminste, niet bij de meeste teksten. Het waarom komt meestal gaandeweg. Ik begin heel intuïtief aan een tekst, schrijf bijna onbewust. Ik heb wel een aantal obsessies die altijd terugkomen en die ik liever niet prijsgeef. En zit vooral met veel vragen die tijdens het schrijven naar boven komen drijven. Mijn stukken geven geen oplossing, die vragen verdwijnen door te schrijven gewoon een beetje naar de achtergrond. Schrijven is als laten rusten voor mij, ik geef mijn vragen tijdelijk aan de computer.
Als ik aan een tekst werk, maak ik meestal een plakboek (schriften waarin
l8 9®B etcetera 88
Ik stap uit en ik zeg '
't er hier iemand? Hallo?'
'Ja hier', zegt een stem onder de veranda
en ik zie daar zo een seksueel zeer
aantrekkelijke politieagente staan,
met ne gieter in haar handen.
'Is dat altijd zo dat gij bij de mensen op
bezoek komt?' vraagt ze.
Ik zeg '
aantrekkelijk zijdt?'
'Ge moet gij niet van onderwerp
veranderen', zegt die politieagente.
Ik zeg '
gelezen op haar insigne - maar ik kom wel
'Ja maar allez', zegt ze. 'Wat gaat de familie
Colle niet denken als ze terugkomen van
op reis naar de
mobilhome!'
Ik zeg 'Zijn ze al lang geleden vertrokken?' 'Just! Ze zijn nog maar just de autostrade opgereden, die dutsen.'
Uit:
Alsof ik nog zestien jaar ben! Ik vind dat wreed ambetant. Dan denk ik: Pascale alstublief, wake up and smell the coffee!
Het klinkt misschien pretentieus, maar ik vind van mezelf dat ik iets te vertellen heb: namelijk dat niets is wat het is. Het intrieste kan heel komisch zijn, het lieve heel agressief, enzovoort... Maar ja, hoe noemt ge dat dan? Ambiguïteit misschien, of de kracht van de contradictie. Dat lachen en wenen dicht bij mekaar liggen, in feite.
Muziek kan mij geweldig beïnvloeden tijdens het werken. Het roept heel gemakkelijk een emotie op, en vooral emoties inspireren mij. Ik kan door sommige personages ineens hoog oplaaiende gevoelens gewaarworden, heel extreem soms, zoals bij de jager in
Wat ik het liefste wil, is schrijven over 'niets'. Ik zou graag eens iets heel sobers maken, met zo weinig mogelijk middelen zoveel mogelijk zeggen. Ik doe nu eigenlijk het omgekeerde:
ik zeg heel weinig met zoveel mogelijk middelen. Als ik aan een scène begin, dan spoken er meteen tien verschillende vertakkingen, uitweidingen door mijn hoofd, die te maken hebben met mijn beleving van een bepaald personage op dat moment. Of ik geraak ineens enorm gefixeerd op een of ander voorwerp en ga daar dan op door. En zo kom ik vaak niet of amper tot de eigenlijke pointe. En maar goed ook, want ik ben in feite niet echt benieuwd naar het einde of naar de pointe; die kennen we meestal al, dat is zo voorspelbaar. Nogal wat mensen haken af als ik te associatief schrijf. Mensen die het wel appreciëren, noemen het vaak 'prettig gestoord'. Of ze zeggen: 'Och, 't is toch een zotte mus, hé.' En daar lijkt de kous dan mee af. Ik krijg dan het gevoel dat ik een heel andere beleving van de realiteit heb. Want hoe gecondenseerd en grillig mijn teksten ook mogen zijn, ze zijn toch een weergave van hoe ik het leven ervaar, of het zou willen ervaren. Ik ben eigenlijk voortdurend op zoek naar intensiteit, zowel op de scène als daarbuiten.
Als ik schrijf, omring ik me graag met een aantal boeken: het
Gent, hé. Maar ik praat tijdens mijn voorstellingen nu ook in vertaling, en het werkt! Ik vind dat platte Gents trouwens te eenzijdig, ik hou meer van een mix. Maar de taal van mijn stukken is natuurlijk wel verwant aan mijn spreektaal, en het feit dat ik die stukken later ook zelf speel, bepaalt veel. Zo veel blijkbaar, dat het heel moeilijk is voor andere acteurs om mijn teksten te interpreteren. Ik zou het fantastisch vinden als iemand die uitdaging zou aangaan, zodat ik zou kunnen zien hoe iemand anders
Ik denk wel dat ik als volwassene nog graag 'het kind' uithang, en dan bedoel ik zeker niet 'het kindje spelen' maar juist datgene doen wat volgens de norm niet gepast is, iets stouts en anarchistisch en onverwachts. Een beetje contraire zijn. Is dat ook bij kinderen zo, wat denkt gij? Ik ben in
Ik ben beginnen schrijven omdat ik het leven niet aankon. Niet dat ik zo ongelukkig was, maar ik kon heel moeilijk omgaan met hoe het leven in mekaar zat. Ik heb stapels dagboeken geschreven, waarin ik dan dikwijls een plan smeedde om de dingen in de toekomst te gaan veranderen. Schrijven was toen mijn enige verweermiddel. Dat is een cliché misschien, maar het was in mijn geval wel waar. Terwijl nu, schrijven is bijna een straf. Ik ben blij met al die opdrachten die binnenkomen, alleen, ze verplichten mij wel te schrijven. Terwijl ik nu precies liever wil leven. Is dat wel o.k.?
etcetera 88 ® ® ®
19
Auteur Patrick Jordens
Publicatie Etcetera, 2003-09, jaargang 21, nummer 88, p. 18
Trefwoorden pascale • mijn • pola • potloodgat • schrijven • sneeuwwitje
Namen Besmeurde • Coiinaissez-voiis votre Géographie • Connaissez-vous votre Céographie • Côte • Dag Allemaal • De Koning van de Paprikachips • Festival van Vlaanderen • Franse • Gentse • Gezegend Zij • Grote Rijmelarij-boek • Koekoek • Marie-Claire • Mars • Ola Pola Potloodgat • Pascale Platel • Platel • Platel-universum • Proust • Sneeuwwitje • Sorry Elschje • Story • Taboo • Via Viola • Weete
Development and design by LETTERWERK