Archief Etcetera

572 document(en) met "IK LAAT ZE NIET BINNEN" • Resultaten 441 tot 460 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 71, Maart 2000 • Marleen Baeten • Een melopee van geheugenflarden
Wie ze zijn en waar ze zijn valt niet te achterhalen...Niet in de zin van een perspectivische constructie, maar diepte binnen toonaarden, warmte, koelte, al die elementen waar ik uiteindelijk jaren mee werk...Voix Off heb ik niet gezien, maar van De theorie van Rosenfeld kan ik zeggen dat het de enige Duras-'enscenering' is die me evenveel genot verschafte als een Duras-lectuur

Nr. 71, Maart 2000 • Marianne Van Kerkhoven • Aantekeningen omtrent geheugen en lichaam, traditie en...
Ik realiseerde me dat ik niet alleen op dezelfde plaats was, maar ook dat ik op het punt stond dezelfde sprong te maken...En plots besefte ik: dit is 'the horse-phenomenon'. Ik weet niet hoelang ik reeds in mijn eigen voetsporen liep, maar ik vermoed dat ik al een hele tijd bezig was dezelfde keuzes te maken...Ik ben blij dat ik niet gestorven ben vooraleer dit te ontdekken

Nr. 71, Maart 2000 • Loek Zonneveld • Wiseguys & Mariken
Dan zetten ze a capella een kinderliedje in: 'Altijd is Kortjakje ziek, middenin de week maar 's zondags niet'. Onderwijl wandelen ze vanachter hun barricade naar de voorste rijen...Ze ontdekt dat die Duivel van het begin het nog niet zo slecht bekeken had, met zijn betoog over dat alles en iedereen twee kanten heeft en dat daar nu juist de spanning van het leven in verborgen...Mariken is een eigenwijs kind van haar tijd, ze vraagt en handelt en leeft volgens het eenvoudige principe: wie wil dat de wereld blijft zoals ze is, die wil niet dat ze blijft

Nr. 71, Maart 2000 • Eric De Kuyper • 'Ik heb geen bijzonder goed geheugen'
Op die vraag kan ik antwoorden: ik heb mijn boeken geschreven omdat ik ze niet kan filmen; ik heb mijn films gemaakt omdat ik ze niet had kunnen schrijven...Pas wanneer ik niet zou schrijven, in dat verleden zou zwelgen en er verder niets mee zou doen, zou ik de indruk hebben nostalgisch te zijn... Nostalgisch ben ik dan ook niet van nature, alleen als...vele gevallen weet ik niet eens waarom ze zo diep in mij ('in mijn geheugen,' zegt men dan) zijn gegrift

Nr. 71, Maart 2000 • Roel Verniers, Rudi Laermans • Allemaal Indiaan: verhevigde realiteit of emo-terreur?
Ik zal dat in deze brief dan ook niet doen en ook tijdens het kijken heb ik er niet aan gedacht...Ik verwacht van voorstellingen die inzoomen op marginale levens daarentegen wel marginale beelden, beelden die je écht wakker schudden omdat ze niet langer aansluiten bij de dominante of hegemoniale...Dat ze vandaag de dag nog nauwelijks ernstig wordt genomen, deert mij niet meteen: ik word warm noch koud van het heersende sociale klimaat

Nr. 72, Juni 2000 • Rudi Laermans • Succes als trauma?
negentig, mee werd geëxperimenteerd (onder meer binnen de Beursschouwburg en het Nieuwpoorttheater). Door de polyfonie aan stemmen had ik verwacht dat Alles is rustig zijn ondertitel niet zou kunnen...Het probleem met dit soort diagnose ligt voor alles in het feit dat ze zonder veel omwegen de schuldvraag stelt, moraliseert en niet objectiveert, de kunstencentra voor een gelukkig imaginaire...Maar ze heeft allicht alleen zin wanneer ze zich niet laat kortsluiten door imaginaire voorstellingen over een 'goed' verleden en een 'slecht' heden

Nr. 72, Juni 2000 • Loek Zonneveld • Kasimir en Karoline
Ik hou niet van premières, dientengevolge ga ik ook nooit naar openingen...Zelf koester ik zo'n repertoire-lijst, vol met stukken die om onnaspeurbare redenen niet meer worden uitgevoerd en (zo valt te vrezen) ook niet worden gelezen...Ik wou dat ik het niet zou hoeven zeggen, maar ik kan het na deze voorstelling niet meer laten: wanneer houdt dat nu toch eens op, altijd weer die eeuwige videoapparatuur uit de techniekkast trekken

Nr. 72, Juni 2000 • Luk Van den Dries • Vaudeville
Daarom is ze niet minder vals want enkel bedoeld om het meest statische met het meest vitale te vereenzelvigen...Laat ik even uit de adviestekst citeren: 'De Commissie is van oordeel dat de rijkdom van de theatersector recht evenredig is met de diversiteit ervan...De scherpe keuzes van de adviescommissie werden niet alleen bijgevijld, ze werden ingedeukt

Nr. 72, Juni 2000 • Marianne Van Kerkhoven • Van archipels en satellieten
Deze vragen zijn niet eenduidig te beantwoorden; ze maken binnen de theatersector deel uit van een grillig proces waarin in de loop van de 19de eeuw nog het beroep van de bevoogdende 'regisseur' werd...zonder daarom elke dag van dat jaar binnen die theaterstructuur te moeten werken, dat ze ook (onder bepaalde financiële voorwaarden uiteraard) 'uitgeleend' kunnen worden aan andere structuren of op...Dat ze niet meer als in het klassieke zonnestelsel draaien rond de zon van de centrale regisseur, maar dat ze als satellieten aangehecht zijn aan een gezelschap en ook die 'baan' (in de dubbele

Nr. 72, Juni 2000 • Katrien Darras • 'Eigenlijk maken we volkstoneel'
Op mensen met wie ik niet kan discussiëren ben ik snel uitgekeken...Ik wil het belang van een discours niet onderschatten, maar dat is niet mijn vertrekpunt...Ik kan mij erin vergissen, maar ik denk niet dat je gestudeerd moet hebben om het theater van Stan te begrijpen

Nr. 72, Juni 2000 • Steven Engels • Claude Mauriac en Le temps immobile
hij nu dagelijks schrijft of eerder sporadisch naar zijn dagboek terugkeert, of hij de ingangen in het journaal wel of niet dateert, speelt niet eens zo'n grote rol...Wanneer deze onmiddellijke context evenwel niet onmiddellijk voorhanden blijkt, zoals in Mauriacs reorkestratie, liggen de zaken heel wat moeilijker: vaak is het lang zoeken naar het ontbrekende...Daarmee is de kous nog lang niet af: het volstaat niet te weten naar welke gebeurtenis elk fragment verwijst; het pure ontcijferen van Mauriacs dagboek is enkel het begin van een echte lectuur

Nr. 72, Juni 2000 • Peter Anthonissen • 'Als je jong bent, is het witteridderschap...
Beckers vindt de kritiek hierop niet terecht: 'Ik denk dat het Nieuw Vlaams Teater een zeer duidelijke visie en doelstelling had...Ik zeg niet dat we ze gerealiseerd hebben, maar we hebben zeker wel getracht dat te doen...Ik heb ook aanbiedingen gekregen om toneelinitiatieven te leiden, maar daar ben ik niet op ingegaan

Nr. 72, Juni 2000 • Katrien Darras • Een Japanse Shakespeare uit Gent
Ik wilde het één niet scheiden van het ander, alleen wist ik op dat ogenblik nog niet hoe dat moest...Niet wat ze zeggen is belangrijk, wel hoe en in welke context ze het zeggen...Pas de week voor de première deed ik een doorloop met publiek en merkte ik dat de voorstelling eigenlijk niet werkte

Nr. 72, Juni 2000 • Peter Anthonissen, Dries Moreels • Een wiel met haakjes
Eigenlijk is dat een ideaal: ik heb alles in me, en ik doe dat niet perfect, maar ik kan het zelf ontwikkelen...Van de erven Beckett zou dat niet mogen, want zij willen conserveren wat is. Voor het onderwijs is het heel erg belangrijk dat studenten niet bang zijn iets aan te pakken, dat ze doen wat ze moeten...zonder dat het een vooropgezet doel is. Ik zeg niet: nu ga ik even iets vitaliseren (lacht), maar achteraf blijkt vaak dat het zo werkt

Nr. 72, Juni 2000 • Johan Wambacq • Wanhoop en weerzin, liefde en lust
Ik dacht dat men mij zo serieus nam dat ze ook die stap zouden begrijpen, maar dat was niet zo...En dan komen ze mij zeggen dat ik de auteur niet gerespecteerd heb...Na de voorstelling die ik in Leuven zie, komen de acteurs niet groeten, de toeschouwers verlaten confuus en in een ongemakkelijke stilte de zaal, de ontlading van het applaus is ze niet gegund

Nr. 72, Juni 2000 • Marianne Van Kerkhoven, Marleen Baeten • Een artiest moet in zijn parcours bochten...
Deze aanpak zie ik ook bij Victoria terug: zij doen niet met elke productie een tournee; niet elk project belandt in hetzelfde circuit; ze werken niet in een stramien van de ene productie na de andere...Zij maakten deel uit van de Spaanse tegencultuur; ik geloof zelfs dat ze in Spanje zelf niet mochten spelen: het was nog de tijd van het Franco-regime...2002 is een heel andere periode, die nog voor ons ligt en waarvan we dus niet precies weten wat ze inhoudt, maar de kunst heeft niet meer dezelfde functie en betekenis die ze toen had

Nr. 72, Juni 2000 • KUNSTENAARS OVER HUN PROJECT
positioneer ik mij in dit alles/Ik ben een lafaard / Een zwart beest van schuld/Ik reageer niet/ Ik heb het privilege van het zoeken / Ik maak stukken / Ik zoek/ Ik toon het zoeken / Dat is nu / nu / nu / nu...Nu ik afgestudeerd ben en ik mijn beeldend werk niet meer in de ruimtes van de school toon, zijn beide werelden vanzelf meer één geheel gaan vormen: ze lopen zowel ruimtelijk als in de tijd veel...Maar deze schoonheid laat ik niet zien, het is het middel waarmee ik spreek, anders toon ik ijdelheid

Nr. 72, Juni 2000 • Dirk Lauwaert • Het Mechaniek van het Project
Ik huw niet voor mijn bankier of notaris en toch kom ik via het project-denken onder een merkwaardige afhankelijkheid van hem...De makelaar vraagt hem: 'Geef mij jouw regels van beoordeling' en zegt niet meer: 'dit zijn mijn regels waarop ik jou zal beoordelen...Projecten voeden zich niet aan het verleden, aan een traditie, aan referenties - ze voeden zich aan een actualiteit gezien als een veld van virtuele mogelijkheden

Nr. 73, Januari 2000 • Rudi Laermans • Het lichaam als medium
Ik kies hierna voor een enigszins andere benadering (ze sluit overigens nauw aan bij wat ik eerder over het werk van Meg Stuart heb geschreven). Daarin gaat het om de wijze waarop de voorstellingen...Ieder verhaal over een reëel of imaginair ik laat het lichaam als zo-en-niet-anders verschijnen...presentie en representatie, binnen de podiumkunsten). Een lichaam - en al helemaal niet dat van een performer - valt nooit samen met zichzelf wanneer het wordt bekeken, ook niet wanneer de observator het 'van

Nr. 73, Januari 2000 • Gerald Siegmund • Het geheugen van ballet
Ze gaat naar binnen en altijd heeft ze het gezien...Ze benadert haar eigen vluchtpunt in de ruimte tussen binnen en buiten van wat Laurence Louppe het 'fonds corporel' noemt: een niet-gearticuleerd fenomenologisch lichaam dat een residu aan betekenis...Beweging ontstaat in de breuklijn van ik en niet-ik, een breuk waardoor elke beweging op het moment van haar verschijnen in het verleden staat