Archief Etcetera

826 document(en) met "JE NOG HOE ZE" • Resultaten 561 tot 580 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 56-57, Augustus 1996 • Pieter T'Jonck • Laat de kunst nu maar een bolhoed...
De bundel wemelt van metaforen en vergelijkingen die weinig tastbare begrippen als 'ernst', 'denken' of 'plechtigheid' plots concreet aanschouwelijk maken, maken dat je je althans kan voorstellen wat...Ze is niet koud en wekt geen huiver, en ze grenst niet aan het sublieme...' Het monumentaal-zware van het dodenmasker wordt op zijn beurt weer in eerste instantie geduid, niet als iets wat ons...einde van Over dodenmaskers: 'Dé vraag is waar monumentaliteit vandaan komt, en hoe ze zich verhoudt tot het theatrale en het plechtige, en tot het sublieme, het grootse en het kolossale

Nr. 56-57, Augustus 1996 • Pieter T'Jonck • Als het centrum leeggelopen is
Ze trekken de plattelandsbewoners aan als magneten; zodra men ze betreedt wordt men totaal gehypnotiseerd en is men niet meer in staat ze te verlaten; het kenmerk van hun kwaadaardigheid is dat ze...Nog steeds willen ze ons bij het nekvel pakken, tot betere inzichten brengen, een klap in het gelaat geven of op andere wijzen de waarheid in het gezicht slingeren...Maar als niemand nog echt verplicht is de duizeling van de grootstad, de hectische drukte en het lawaai aan den lijve te ondervinden, kan ze gaan functioneren als een soort lunapark, een kick, zij het

Nr. 56-57, Augustus 1996 • Marleen Baeten • De samenleving maakt het theater mogelijk
Pierre Abi-Saab: Fadhel Jaïbi en de andere vernieuwende Arabische theatermakers zien op dit ogenblik nog niet in dat je een stuk van Shakespeare kan ensceneren om te tonen wat je te zeggen hebt...Ze kijken nog te veel achter zich, naar datgene wat ze zeker niet willen: de dominantie van de tekst op de inhoud, van de geschiedenis op de actualiteit, van het woord op het beeld en het lichaam...En dan zijn er natuurlijk ook nog landen zoals Saoedi-Arabië en de Golfstaten, waar men wel theater heeft, maar waar je je vragen kan stellen bij de kwaliteit

Nr. 56-57, Augustus 1996 • Patrick Allegaert • Ontevredenheid is wat ons bindt
De stad is de plek waar je jezelf vindt, omdat je op jezelf aangewezen bent, waar individualiteit mogelijk is en waar je de kans krijgt om iets van je leven te maken...Zondagavond zaten ze nog in hun plastic verpakking...De opdracht van de kunstenaar is voor Sellars expliciet politiek: 'Je kunt niet langer in je eigen hoekje zitten

Nr. 56-57, Augustus 1996 • Paul Blondeel • Een bolle spiegel
mensen zowel afstand als anonimiteit zoeken, waar ze veel weten van elkaar maar nog meer verzwijgen...Voor cultuur is er geen plaats, voor wat er is zoals het er is.' Drie weken lang doen we alleen maar ruimtelijke observaties: hoe lopen de mensen, waar blijven ze staan, wie bekijkt wie, wie...Je hebt je vrienden en je houdt je vrienden, je wilt er geen andere kennen

Nr. 56-57, Augustus 1996 • Eric Min • Een kille ochtend in Rue du Progrès
tot aan de deur van de 'internationale tentoonstellingshallen'. Hoe kom je anders bij het gebouw...Voor hem is het bouwsel een elegante gestalte die zich in het gewriemel van de buurt inpast; ze verheft zich boven het stedelijke weefsel 'en in die verheffing laadde ze de hele stad op...Ook vandaag nog priemt er iets als surrealisme 'doorheen het afgebladderde, maar nog steeds beklijvende sensuele beeld'. De auteur houdt van het gebouw; dat is zijn goed recht en het is ook nog schoon

Nr. 58, December 1996 • Pol Arias, Claire Diez • Je t' aime, moi non plus
Balkon/Balcon Pol Arias Het viel de jongste tijd hoe langer hoe meer op dat Vlamingen de weg vinden naar het Maison du Spectacle-la Bellone, dat prachtige pand op de Vlaamsesteenweg...Ann Olaerts van het vti noemt het 'over de muur kijken, zien hoe de podiumkunsten zich hebben geaffirmeerd in beide gemeenschappen, welke de nieuwe vormen en ontwikkelingen zijn, hoe het...Hij noemt het dan ook een 'lange mars'. Terecht wijst hij op de invloed van Béjart en zijn Mudra-school op die Franstalige jonge dansgeneratie en hoe die op haar beurt alweer een nieuwe generatie

Nr. 58, December 1996 • Eva van Schaik • Een dure misser
Kortom, de strijdbijl tussen Leuven en Leiden is nog lang niet begraven...Nationale Ballet zouden zij deze in feite nog steeds hebben...Wil je je eigen boot in het in- ternationale vaarwater van ballet vormen dan moet je eerst die nederige nieuwsgierigheid naar de historische canons en codes opbrengen

Nr. 58, December 1996 • Myriam Van Imschoot • Een salon van weigeraars
Op het debat tijdens het Theaterfestival klapte minister Martens uit de biecht: hij had 'geen meerderheid gevonden binnen de Vlaamse Regering voor Damaged Goods'. Hoe dat zo komt, is me nog steeds...eigen land konden ze echter amper rekenen op een aalmoes uit de experimentenpot, een soort restcategorie in het theaterdecreet voor ad hoe initiatieven...Dat dit niet gebeurd is, bewijst hoe politiek beschermd het Ballet van Vlaanderen wel is. Ook vandaag staat dat gezelschap nog steeds rechstreeks ad nominatim op de begroting ingeschreven - een soort

Nr. 58, December 1996 • Jef Aerts • Het toneel, de woede en het sociale...
Hoe kan je nu dè 'exploitatie' van kinderverdriet aan anderen verwijten in een artikel waarin je zelf het werk retrospectief tracht te legitimeren vanuit de recente ontwikkelingen...Door het aanhoudende uitstellen van de ontknoping die je al van mijlenver hoort aandonderen, verliest het stuk veel van de dramatische spanning die de kijker mee zou moeten trekken in de politieke...En bestaat er een ander publiek dat het theater nog au sérieux voldoende neemt om erdoor bevrijd te worden

Nr. 58, December 1996 • De Grootinquisiteur • Manifest
Zelfs ik, die in een 'kunstminnend milieu' leef, ben omringd door types die met moeite vijf keer per jaar de weg naar een theaterhuis vinden - en meestal vervelen ze zich daar nog ook...De cinema en de tv die wél nog volk trekken, die wél nog ontroeren, aanstoot geven of vermaken, en die, ogenschijnlijk zoals theater, menselijke figuren ten tonele voeren, lijken de klus nu te klaren...beeldende kunsten past (je mag kijken waar je wil, wanneer je wil, en je mag ook naar buiten om een pintje gaan), of dat lijkt te passen bij de bioscoop- en videopraktijk

Nr. 58, December 1996 • Marleen Baeten • Gesprek met Guy Cassiers
Wel, ik zou niet kunnen zeggen welk het artistieke profiel van de Toneelschuur is. Zij kunnen wel een aantal dingen naar voren schuiven als je vraagt wat ze wel en wat ze niet doen, maar hun uniciteit...Etcetera: Toen je de Thersitesprijs in ontvangst nam, zei je dat het hoe langer hoe moeilijker wordt om als onafhankelijk kunstenaar te werken...En zullen ze dan nog de push hebben om de dingen te doen die ze nu fantastisch zouden kunnen binnen dat kader

Nr. 58, December 1996 • Marianne Van Kerkhoven • Waar zijn we mee bezig?
Hoe zou je vandaag nog kunnen overtuigen met een of ander kritisch betoog als je in die kritiek jezelf buiten schot laat...die prioritaire opties waarvoor ze in het leven werd geroepen, dan stelt zich de vraag hoe daaraan verholpen kan worden: zijn er fundamentele ingrepen mogelijk die dergelijke beweging kunnen 'omkeren...Precies dan wanneer ze wel nog floreert, wanneer de kaartenverkoop wel nog vlot, zou een instelling het risico moeten nemen even stil te staan en zich af te vragen: 'Beantwoord ik in mijn huidige en

Nr. 59, Maart 1997 • Marleen Baeten • De bezem van de tovenaar
Wat hebben ze met mekaar te maken, vraagt Marleen Baeten zich af...Itak en Waltertje volgen hun eigen aanvoelen en dat heeft grote gevolgen voor henzelf en voor het bredere systeem waarin ze leven, maar zelf hebben ze maar weinig zicht op oorzaken en gevolgen van hun...Zijn ze überhaupt nog in dienst op het ogenblik dat u dit leest

Nr. 59, Maart 1997 • Marianne Van Kerkhoven, Pascal Gielen • Het kostbare theaterarchief van de BRTN
Het actualiseren van klassieke teksten, ze opnieuw bekijken in functie van de tijd waarin je leeft: dat was toen heel erg aan de orde...Vandaag is het makkelijker geworden, maar je komt op een enorme, verzadigde markt terecht waar het misschien niet meer zo duidelijk is welke vragen je moet stellen en hoe je ze moet beantwoorden...Met Carlos Tindemans had ik geweldige discussies over hoe je theater in beeld moet brengen

Nr. 59, Maart 1997 • Dirk Lauwaert • Het slechte geweten geafficheerd
Iedere continuïteit sneuvelt voor het neersabelende oordeel van 'reeds gezien'. Daarom natuurlijk de andere strategie: 'nog nooit gezien'. Hoe maakt een gesloten cultuurvorm - theater is nu...Hoe positioneer je je tegenover de buitenstaander die je wil insluiten...Theateraffiches zijn (samen met politieke affiches) de laatste plaatsen waar je nog klassieke, ongemanipuleerde fotografie aan de muren van de stad ziet

Nr. 59, Maart 1997 • Patrick Allegaert, Marleen Baeten • Machinerieën van geborgenheid en angst
Wanneer je ook nog de dromen en fantasieën gaat spelen wordt het al gauw een platte bedoening...Als je de eerste films ziet, dan zie je nog resten theater: erg 'overdreven', erg 'onecht'. Zeker vanaf het ogenblik dat filmregisseurs als Eisenstein met close-ups begonnen te werken, leverde dat met...de roes verlies je je in een andere realiteit dan de dagelijks geldende; je overschrijdt de grenzen van het regulerende bewustzijn

Nr. 59, Maart 1997 • Kurt Vanhoutte • Wat doe je na de begrafenis?
Hoe briljant zijn analysen van de huidige gemediatiseerde maatschappij ook klinken, meestal dragen ze de herinnering aan een 'echte' realiteit met zich mee...Doordat ze zich in het midden van de chaotische realiteit begeven waar een waardeoordeel niet langer mogelijk is, verschijnen de acteurs integendeel als handlangers van - beter nog: als medeplichtigen...verslaafd, de ander een mislukt schrijver - elkaar gepassioneerd te zoenen ('Ik hou van je / Ik ook van jou / Ik wil een kind van je / Ik ook van jou). In de extreme verdichting van de conflicten en de

Nr. 59, Maart 1997 • Adri De Brabandere • Een siderale kilte
de tijd van de barok was het theater nog exuberant...Het teken bootst niets na (wat in het klassieke tijdperk nog beweerd zou kunnen worden). Noch is het teken de productie of reproductie van equivalenties in een serie, zoals in het industriële tijdperk...Van onderscheiden momenten kun je nooit een beweging maken, al heb je er in een tijdspanne oneindig veel

Nr. 59, Maart 1997 • Marianne Van Kerkhoven • Het verdwijnen
Hoe kan je de dingen die je raken - van het gevecht om werk van de arbeiders van de Forges de Clabecq tot de Eidos:Telos van Forsythe en zijn dansers en alles wat daartussen ligt - met elkaar verbinden...het niet logisch dat wanneer ze valt en met verzwikte enkel naar het erepodium gedragen wordt, precies dat vallen belangrijker wordt dan de punten die ze behaalde...Net alsof de mens en zijn maatschappij zo perfekt is dat dit nog eens extra moet omlijnd worden door nog meer wetten en reglementeringen