Archief Etcetera

185 document(en) met "John Wel" • Resultaten 101 tot 120 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 47, December 1994 • Marianne Van Kerkhoven • Jac Heijer
Ik organiseerde daar toen een colloquium over politiek theater waarop ook John MacGrath was uitgenodigd; Jac kwam even overwippen uit Nederland om John en zijn vrouw en de pasgeboren baby te begroeten...Ik kende hem toen eigenlijk uitsluitend door hem te lezen; pas nu door het grasduinen in het boek dat vandaag wordt voorgesteld vernam ik dat hij John MacGrath's ensemble 7/84 'de gezelligste groep...Gevraagd naar zijn motieven als theatercriticus schreef Jac Heijer: 'Ik hou ervan; ik vind het wel leuk om over toneel te schrijven en nog leuker om ernaar te kijken

Nr. 48, Februari 1995 • Stef Ampe • Mijmeringen bij de dood van Romain Deconinck
Le porteur d'amour, brenger van mijn eigen liefdesbrieven, 'k Had ze wel zelf niet geschreven...De keuze had toch wel enig politiek gewicht...Op het vorige cultuurkabinet, dat van de hogervernoemde, libererale Van Qua-quebeke, maakte John Dierickx de dienst uit

Nr. 48, Februari 1995 • Johan Thielemans • Peter Sellars blijft verbazen
Helemaal eenvoudig en goedkoop heeft Sellars het niet weten te houden, want hij heeft een beroep gedaan op een ingewikkelde video-apparatuur, wat de aanmaakprijs van de vertoning wel fors de hoogte...Het lijkt wel te maken te hebben met de mythe Shakespeare, de grote, humanistische schrijver die een ereplaats verdient op de canon van de Westerse toneelliteratuur...Een paar keer heeft hij de tekst wel naar zijn hand gezet, en dat zal wel op protest bij zogenaamde puristen stoten (toen hij met deze produktie in Londen te gast was, was niet iedereen onverdeeld

Nr. 49, April 1995 • Véronique Rubens • Verborgen intenties
Als toeschouwer ervaar je wel de aanwezigheid van een gesofisticeerd mechanisme dat zowel de choreografische als de muzikale inhoud schraagt...Cunningham en John Cage, waarbij beide componenten zich volkomen onafhankelijk van mekaar ontspinnen

Nr. 49, April 1995 • Alex Mallems • Te kijk en te koop
Binnen de ontwikkeling van deze choreografie voor vijf vrouwen staan deze strakke uitgangspunten de natuurlijke stroom van bewegingen en verhoudingen tussen de dansers wel eens in de weg...Bert Van Gorp & Sean Tuan John maakten het stripverhaalachtige duet Frederick's First Kiss...Wel bijzonder sterk vond ik Annemirl Van der Pluijm, die eerst als danser-performer en als assistent-choreograaf werkte bij Jan Fabre, later soliste werd bij het Tanztheater Reinhild Hoffmann en zich

Nr. 50, Juni 1995 • Johan Reyniers • Tournée générale!
Grote gevoelens zouden er zijn en daar hoort natuurlijk een groot decor bij zullen ze bij de KNS wel gedacht hebben: links en rechts zien we spelonken, in het midden van de scène staan autowrakken bij...Nergens krijg je hierbij het gevoel dat het gaat om teksten die toch alweer twintig jaar oud zijn; Claus-clichés als de moeder/zoon-binding worden (en dat zal vroeger wel anders geweest zijn) niet...Gaaf is het resultaat niet, wel eerlijk en ongedwongen theater met een grote openheid zowel naar bron als naar monding toe: van een sacramentele tekstbehandeling is geen sprake, en het publiek wordt

Nr. 50, Juni 1995 • Inhoudstafel
02/201 09 18 Abonnementen Informatie op pagina 64 Foto omslag De Verzoeking, Theater Zuidpool John Van Gestel 2 Redactioneel Luk Van den Dries...dit wel de juiste produktie bij deze muziek

Nr. 51, Augustus 1995 • Loek Zonneveld • Woede - verscheurdheid - troost
Beheersing & montage Het zogeheten 'montage-theater' (soms ook wel 'simultaan-theater' genoemd, door de ambitie om diverse gebeurtenissen gelijktijdig te laten plaatsvinden, binnen één keten...Een toneeltekst van heel ver weg (waarvan we niet eens meer weten of hij wel zo goed is, of überhaupt speelbaar) schuurde aan tegen een verschrikkelijke, dichtbije realiteit - die weer nadrukkelijk...ellende begraven Breed lachend omzien zonder wrok Dat alles noemt men wijs Wel dat alles kan ik niet Ja ik leef in een vreselijke tijd (vrij naar Bertolt Brecht

Nr. 51, Augustus 1995 • Tom Blokdijk, Pol Eggermont • Achterover zitten en publiek zijn
Als ik de laatste roman van John Irving lees, Een zoon van het circus - de laatste 50 bladzijden weet ik het allemaal wel...Maar als je de enorme hoeveelheid mensen afzet tegen de hoeveelheid die er vroeger was, dan is de wereld misschien eigenlijk wel een wonder van rust...Je moet het wel straat noemen, maar als het echt een straat wordt en je beseft niet meer wat eronder zit, en je krijgt er een probleem mee, dan kun je het niet meer oplossen

Nr. 52, Januari 1995 • Kurt Lannoye • Podiumkunsten en management
dit opzicht is het wel jammer dat er geen index met trefwoorden voorzien is. In een eerste deel schetst Els Baeten een overzicht van waar de kunstorganisaties in Vlaanderen hun subsidies...John Zwaenepoel toont vanuit de praktijk aan waartegen je je best verzekert

Nr. 52, Januari 1995 • George Brugmans, Klazien Brummel • 59-95: is de cirkel rond?
zij zaten in het buitenland, waar zij kennismaakten met de nieuwste ontwikkelingen: met de moderne dans van de leden van het Judson Dance Theatre, met Merce Cunningham en John Cage en met de pioniers...Waarom niet, Nederland is een klein land, je kan altijd nog naar huis rijden na een voorstelling en de sociale uitkering kwam toch wel binnen...Geef ze net genoeg geld om een wankel decortje te bouwen en een technicus te betalen, het busje krijgen ze wel van het Prins Bernard Fonds, en dan treden ze toch wel op', leek de verborgen agenda te

Nr. 53, December 1995 • Marleen Baeten • Purcell als een tango
Onder de blik van de terrasbezoeker recht de ene zijn rug, controleert een tweede of zijn kleren wel goed zitten en neemt een derde een snellere pas...La Tristeza Complice wordt de 'sweet passion' niet zozeer verklankt als een romantisch hunkerend, onvervuld verlangen, dan wel als drift, lijden, hartstocht en woede...De Ploter, Ternat 10/2 De Velinx, Tongeren Zaïde: Anne Cambier 13, 14/2 Arenberg, Antwerpen Gomatz: Yves Saelens 16/2 Kunstmin, Dordrecht Soliman: John Bowen 29/3 CC

Nr. 54, Februari 1996 • Didier Wijnants • Het oor en de smeer
Voor het zover is moet de formule wel bijgeschaafd worden, vindt ook Wouter Van Looy van Mallemuze, maar nu al staat vast dat er zeker een opvolger komt na het succes van de eerste editie (er zijn...Action dat als afsluiting van de dag een uitvoering bracht van John Cages Ryoanji...Als ik een punt van kritiek heb dan is het wel dat het publiek volstrekt onvoorbereid was

Nr. 55, April 1996 • Lieve Demin • In het spoor van Laban
Ze blijft actief waar de theorie en filosofie van de Ausdrucktanz nog wel voor vernieuwing kan zorgen: bij de vorming van acteurs...Het gaat niet om het aanleren van een stijl; haar pedagogie haalt haar bestaansrecht uit het leven zelf en is minder gericht op de acteur in wording, dan wel op de mens die later acteur zal worden...Hodgson, John & Preston-Dunlop, Valerie

Nr. 56-57, Augustus 1996 • Robin Steins • Een duik onder het oppervlak
Door deze presentatie wordt de ongeloofwaardigheid van de actie niet rechtgezet maar wordt er wel een kader voor gecreëerd waarbinnen alles acceptabel wordt...Wanneer de setting echter relevant is voor het operadrama, respecteert hij de vooropgestelde omgeving wel: het drama van Madama Butterfly vloeit voort uit de pijnlijke confrontatie tussen de Japanse...Centraal in zijn enscenering staat niet in de eerste plaats de waarachtigheid van het gepresenteerde verhaal maar wel het theater zelf, het theatrale van het gebeuren en de theatraliteit van de

Nr. 58, December 1996 • Herman Asselberghs • Theatrical Correctness
Hij blijft onophoudelijk aan zijn lichamelijke conditie werken, leest en leert zoveel als mogelijk en houdt voortdurend contact met zijn familieleden via de (wel)sprekende brieven verzameld in het...Maar hun getuigenissen afdoen met de smalende bewering dat ze wel over die fase zullen heenkomen is natuurlijk de grootste en domste belediging aan het adres van deze historische figuren...Om maar één voorbeeld aan te raken: waren de sixties in essentie de problematiek van autoriteit, van ouders dus, dan zouden de nineties wel eens de problematiek van permissiviteit, en dus van het kind

Nr. 58, December 1996 • Marianne Van Kerkhoven • Luisteren naar wie niet wordt gehoord
Steunpilaren van de Maatschappij (1877) is een schets van een figuur die Ibsen twintig jaar later zou uitwerken tot de visionaire, maar in zijn droom mislukte John Gabriel Borkman...Reeds in het politieke theater van de jaren '70 kwam de vraag naar boven of kunst en democratie in de artistieke praktijk zelf wel met elkaar te rijmen vallen, of het niet evident is dat wie over meer...Hebben we vandaag in een theater dat in het algemeen eerder monologisch van aard wordt, nog wel personages nodig om uitspraken omtrent de wereld te doen

Nr. 59, Maart 1997 • Marianne Van Kerkhoven, Pascal Gielen • Het kostbare theaterarchief van de BRTN
kitchen-sink-drama, theater over gewone mensen, met auteurs als John Osborne, Shelagh Delaney, Arnold Wesker, John Arden...Het viel mij op als ik interviews deed met belangrijke artiesten als John Cage, Merce Cunningham, Alan Ginsberg of William Burroughs: in Europa waren zij cultfiguren terwijl ze in Amerika heel...Het lijkt wel alsof dat soort beelden zich niet laat manipuleren en uiteindelijk is het dat toch wat wij doen: beelden manipuleren naar een ander medium toe, manipuleren met goede bedoelingen

Nr. 59, Maart 1997 • Myriam Van Imschoot • Forsythe met friet
de klinische, tijdloze witte studio's of de magische zwarte theaterzalen met hun gestroomlijnde dans-o-maten weet een lichaam wel beter...Het ballet mag dan wel vandaag in het entertainment zijn beland, in wezen was het een manier om een taal te ontwikkelen en draaide het om het genoegen dat daarmee gepaard ging...Voor ons is het zeer 'basic'. Het is zoals een schrijfklas, maar dan wel op het niveau van 'schrijf een a'. Het is geen choreografie, zelfs niet eens per se dans

Nr. 60, Juni 1997 • Rudi Laermans • De denkbeeldige lichamen van Meg Stuart
Het lichaam werd tijdens de jaren zeventig opnieuw ingelijfd, en wel via een of andere methode, zoals het minimalisme of de contactimprovisatie...bepaalde voorstellingen van het lichaam cirkelt, wel rond het schrijven-mèt-een lichaam; zo is de schriftuur van bij voorbeeld Beckett heel wat zinnelijker dan de ongezouten taal van pakweg Henry Miller...moet obsceen heten, wel de boodschapperige eenduidigheid, de transparantie van de eindeloos gevarieerde slogan 'ik zal sterven, en gij ook