Date 1985-10-30

Publication De Standaard

Performance(s) Trahisons Men

Artist(s) Marc Tompkins

Company / Organization

Keywords trahisons • tompkins • muybridge • evenwijdige • paneel • rechtop • rechte • deukhoed • geweldadige • cowboyachtige

Marc Thompkins sluit Klapstuk

LEUVEN -- Met "Trahisons Men" werd Klapstuk '85 afgesloten. Dit werk van Marc Tompkins, een Amerikaanse choreograaf die in Frankrijk verblijft, is het eerste deel van een geplande serie van drie stukken; de volgende zijn "Trahisons Women" en "Trahisons Human". Tompkins haalde zijn inspiratie uit de fotoseries van de Amerikaan Edward Muybridge, waarin mannen en vrouwen zelden samen afgebeeld worden. Het resultaat is een vrij bevreemdende choreografie.

De scène is vrijwel kaal, op een aantal evenwijdige panelen aan weerszijden ervan en een halfdoorschijnend paneel in de achtergrond na. Tegen at paneel staat een man in regenjas met een deukhoed, die de hele vertoning lang niet beweegt. In het midden van de scène staat een ladder rechtop. Af en toe worden dia's geprojecteerd, o.a. foto's van Muybridge en zwart-wit rasters, die een gevangenissituatie zouden kunnen suggereren.

Vier, later vijf dansers komen op met ontbloot bovenlijf. Op een na die kleiner is, beantwoorden de dansers nauwelijks aan het beeld dat doorgaans van hen gevormd wordt. Ze zijn pezig, lopen hoekig en zwaar: de dansers bewegen zich steeds volgens rechte, evenwijdige of elkaar kruisende wegen, met een cowboyachtige vastbeslotenheid. Zij veranderen abrupt van richting, gooien hun volle gewicht in een andere richting.

Het begin van de voorstelling geeft meteen de toon aan: de dansers staat in een lijn rechtop in de lengte van de scène, met de rug nar elkaar. De eerste keert zich om en geeft de volgende een slag in het gezicht, die loopt door en slaat de volgende, die dan weer naar de laatste (en grootste) loopt, hem slaat en dadelijk zelf een slag incasseert. Na zekere tijd ontstaat de indruk van een perverse, verstikkende sfeer van opsluiting, met geweldadige en homo-erotische trekjes. De klankband -- heterogene klanken, hard, hol, metaalachtig en chaotisch -- 'complementeert' het beeld.

De voorstelling is af en toe behoorlijk intrigerend, maar overtuigde toch niet steeds. Enerzijds was vaak een bepaald slordige uitwerking van de choreografie. Anderzijds is he tonduidelijk waar Tompkins -- die behoorlijk wat van anderen heeft overgenomen -- naar toe wil. De voorstelling blijft hangen tussen een lichamelijke exploratie van rechte, heftige bewegingen, en een statement over iets. Die verbanden zijn niet klaar, er is enkel een suggestie.

PIETER TJONCK