"Souf": veel gescheer en weinig (dans)wol: Tanit Dance Theater
BRUSSEL -- In de 7de eeuw ontstaat een nieuwe denkrichting binnen de islam, het soufisme, dat stelt dat introspektie het middel is om God te bereiken. De soufisten deden, in een periode van grote welvaart, een gelofte van armoede en reinheid. Zij droegen eenvoudige wollen kleren; "soufisme" komt van "souf", wol. Als filozofisch-religieus systeem mag het soufisme dan al van groot belang geweest zijn, zodra het aangegrepen wordt om er teater mee te maken, loopt het behoorlijk mis. Dat bleek weer bij de voorstelling "Souf" van het Tanit Dance Theatre onder leiding van Walid Aouni, in de Ancienne Belgique.
De voorstelling heeft een zeer plechtstatig karakter. Aan de hand van het verhaal over Rabia, een slavin die de doelstelling van het soufisme volbracht, worden een aantal bedenkingen over dat soufisme ten beste gegeven, op een manier die vaagweg aan Béjart herinnert. Regisseur Aouni werkte trouwens als decorateur voor Béjart.
Dat is allemaal heel mooi, maar wie zich niet voor het soufisme interesseert, komt van een kale reis thuis, want wat dans betreft valt er biezonder weinig te beleven. Niet alleen laat de danstechniek te wensen over en wordt er weinig gebruik gemaakt van de ritmische mogelijkheden van de Arabische muziek, maar ook, en dat is het ergste, neemt Aouni zichzelf en zijn onderwerp zo ernstig, dat hij zelfs niet meer merkt dat hij het ene cliché op het andere aan het stapelen is. Dat gaat zo ver dat het plechtstatige vaak in het ridikule omslaat. Hollywoodmystiek als het ware. De onophoudelijke kostuumwisselingen en de zeer expliciete "interpretaties" in het programmaboekje zijn daar niet vreemd aan.
Mogelijk heeft deze voorstelling wel iets te bieden voor wie geïnteresseerd is in een nieuwe interpretatie van het soufisme (er wordt o.a. een link gelegd naar het kristendom); als voorstelling an sich stelt dit weinig voor.
Nog op 31 jan. en 14, 15 en 16 febr. in de Ancienne Belgique, Anspachlaan 114. Tel 02-512.59.86.
