Ook de dood heeft grappige kanten: "Théâtre de Complicité" met "A minute too late"
BRUSSEL -- Het leed over de dood van een familielid of een vriend raakt vaak bedolven onder een reeks plichtplegingen, formaliteiten en gebruiken. Het wil dan wel eens gebeuren dat wie alleen achterblijft zo in de war is dat hij niets dan stommiteiten uithaalt. Dat is zo ongeveer de kapstok voor een klownesk spektakel over de dood van "Théâtre de Complicité", op toernee.
Het gezelschap bestaat uit een Engelsman, Simon Mc Burney, een Italiaan, Marcello Magni, en een Vlaming, Jozef Houben, die elkaar ontmoetten op de mime-school van Jacques Lecoq in Parijs. Wat ze brengen is nochtans niet zomaar mime; er wordt, zoals ze zelf bij de aanvang nogal ironisch opmerken, ook gesproken (in het Engels).
Toch blijft de voorstelling vooral een collage van visuele grappen, die kulmineren in een zeer zielige scène van een mannetje (Simon Mc Burney) dat thuis eenzaam in een brochure "Wat te doen bij een overlijden" zit te lezen. Er is niemand meer om mee te praten behalve een kwaadaardige kast en een onverschillige fluitketel (uitgebeeld door de overige twee). Voor het zover is, valt er nogal wat te lachen, en wat meer is, het aandeel goede grappen is aanzienlijk, ondanks het feit dat er af en toe iets te veel naar een goedkoop lachsukses gehengeld wordt.
Echt zeer diepgravend is het allemaal niet, (wat allicht ook iets te maken heeft met de gekozen teatervorm, mime) maar je moet toegeven dat het "Théâtre de Complicité" er met "A minute too late" op een inventieve manier in slaagt het onderwerp van de dood uit de taboesfeer te halen, en een paar pertinente opmerkingen te maken over heersende gebruiken en houdingen van mensen tegenover de dood.
