Date 1986-10-18

Publication De Standaard

Performance(s) Buddy Systems

Artist(s) Miller, Tim

Company / Organization

Keywords miller • vriend • hollywood • relaties • dia • beschouwingen • expliqueren • buddy • systems • gevorderd

Tim Millers eigen wereld: Homoseksueel podiumkunstenaar

LEUVEN -- De jonge Amerikaanse podiumkunstenaar Tim Miller hing met zijn Buddy Systems, in 't Stuc een hyper-individueel beeld op van zijn relaties als homoseksueel. Podiumkunstenaar is een nogal vage, maar wellicht de enig toepasselijke omschrijving voor wat Miller doet. Hij danst, spreekt, voert nummertjes op en maakt ruim gebruik van dia's en muziek om via losse beschouwingen en anekdotes uit zijn leven een privé-mytologie van de menselijke relaties weer te geven. Hij wordt hierin bijgestaan door zijn vriend.

Het gekke hieraan is dat Miller dat op een biezonder ironische manier doet; hij dist voortdurend gezwollen verhalen op over frustrerende ervaringen. Een voorbeeld: na een pijnlijke ontmoeting met een vreemde man op Hollywood Boulevard vlucht hij naar de Hollywood Bowl, waar hij een Wagner-uitvoering meemaakt, en onder de steeds aanzwellende muziek maak je mee hoe zijn verwarring hem brengt tot megalomane fantazieën. Die oversentimentele beschouwingen worden door zijn vriend afgebroken op een hilarante manier.

Al die verhalen worden samengehouden door een kinderlijke visie op de mens die Miller bij de aanvang van het stuk uiteenzet. Alle mensen schenen hem als kind kleine bolletjes ("globs") die rondzweven, maar door ervaringen die zich vastbranden in de hersenen, veranderen zij geleidelijk in noten met een harde bolster; vandaar alle problemen. Millers verhaal zit wel subtieler in elkaar dan het hier zo plompweg staat, en het mooie is dat hij door de projekties van dia's met ogenschijnlijk volkomen onsamenhangende inhoud een visuele toegang verschaft tot de logika van zijn verhaal.

Maar daar blijft het dan eigenlijk ook bij. Telkens als je verwacht dat hij verder zal gaan dan de amusante ironische sentimentaliteit -- bijvoorbeeld als hij een hele parabel over zijn relaties met honden vertelt -- blijkt dat het finaal toch om niets anders gaat dan om zijn eigen emotioneel kosmosje; over iets anders heeft hij niets te vertellen. En precies daardoor komt het einde van het stuk, waarin hij -- met tape vastgebonden aan zijn vriend -- op zeer ernstige wijze over de finale oorzaak van al zijn amoureuze ellende spreekt, een beetje stroperig en bovendien gênant over. Het is als stond een vreemde op een gevorderd uur van de nacht zijn problemen te "expliqueren".

Die gerichtheid op zijn "ik" is wellicht ook debet aan de nogal brokkelige struktuur van het geheel; de dans lijkt weinig verband te houden met de gesproken gedeelten, afgezien van een nogal schoolse programmatische verklaring aan zijn vriend, waardoor hij de draak steekt met dans waarin alle bewegingen een betekenis moeten hebben. Het scènebeeld is evenmin erg geïnspireerd. Leuk dus wel, maar als vorm van teatermaken leek het mij een beetje gedateerd.