Date 1987-01-27

Publication De Standaard

Performance(s) The Hour

Artist(s)

Company / Organization Ralf Ralf

Keywords krukken • slaap • broers • zwijmelen • licht-absurde • gitaartje • heelt • koelbloedigheid • onkonventionele • landedelman-outfit

Ralf Ralf: met veel humor en onkonventioneel

LEUVEN -- "Ralf Ralf" staat voor twee broers, Barnaby en Jonathan Stone, uit London. Met The Hour brengen ze een door de Britse kritiek biezonder gesmaakte en bovendien zeer onkonventionele teatervoorstelling met veel humor. Hoewel dit officieel hun eerste werkstuk is, hebben ze een teatrale présence en koelbloedigheid alsof ze al jaren op scène staan.

Want wat blijkt? Een van de twee broers heeft enkele maanden geleden een beenbreuk opgelopen die moeilijk heelt, zodat hij met krukken op scène moet staan. Voor een voorstelling waarin veel dans en mime verwerkt zit en geen zinnig woord wordt gezegd, lijkt dat een ramp, maar ze slagen erin die krukken op een bijna vanzelfsprekende manier in hun act te verwerken.

Bij aanvang van de voorstelling zie je twee kerels in een landedelman-outfit (vest en kniebroek in tweed, geruite kousen) die in slaap gevallen zijn in grote, vlekkerig grauw-grijs geschilderde houten zetels, de een met een klein gitaartje in de hand, de ander met een handtrommeltje tussen de benen. Als in een vreemde droom beginnen de twee plots Afrikaans klinkende muziek te spelen, nog steeds met de ogen dicht. Af en toe zwijmelen ze terug in een diepe slaap, om met een schok weer de draad op te nemen. Ineens schieten ze dan echt wakker, en kijken zeer verschrikt de zaal in. Voor wie Buñuels Les charmes discrets de la bourgeoisie heeft gezien: hun ontzetting is vergelijkbaar met die van het gezelschap in de film, dat plots konstateert te dineren op de scène van een grote schouwburg.

Plots kronkelt zich dan een koord over de scène, en aan het einde daarvan hangen twee krukken. Vanaf het ogenblik dat een van de twee mannen die krukken opneemt, komt de voorstelling echt op gang. En die baadt helemaal in een licht-absurde sfeer, hoewel heel wat situaties zeer herkenbaar zijn.

Hoewel ze in regelrechte dadastijl enkel onsamenhangende klanken produceren (door een speciale ademhalingstechniek brengen ze trouwens de gekste geluiden voort, naast niet onaardige zangpartijen), scheppen ze teatrale situaties die perfekt begrijpelijk lijken door de nauwkeurige observatie van handelingen. Maar omdat het onderwerp mankeert, en omdat de verhouding tussen de twee zeer snel van het ene uiterste in het andere kan omslaan, van een sentimentele operasituatie in een scheldpartij tussen mannetjesputters b.v., ontlokken die gebeurtenissen (grijns)gelach aan de toeschouwer.

Onder dat eerste komische niveau van de voorstelling schuilt een vrij gesofistikeerde teater- en dans-achtergrond. Wie goed toekijkt, merkt de erfenis van b.v. Steve Paxton, bij wie zij studeerden, de verwantschap met het werk van b.v. Samuel Beckett enz. Maar de Stones -- die zich nog met straattoneel beziggehouden hebben, wellicht de hardste leerschool die denkbaar is -- slagen erin die gevoeligheden perfekt te kombineren met een voorstelling die, ook voor wie nooit van Paxton of Beckett hoorde, zeer genietbaar en zeer grappig is, en tegelijk op verschillende vlakken de fantazie van de toeschouwer sterk prikkelt door de vreemde "gekheid" ervan.

Later dit jaar nog te gast te Brugge, met naast deze waarschijnlijk ook een nieuwe voorstelling.