ANTWERPEN - Volgende week is Jean-Claude Gallotta met zijn "Groupe Emile Dubois" een volledige week te gast in de Singel, i.s.m. Kaaiteater uit Brussel. Hij brengt twee recente kreaties die nog niet in België te zien waren: "Docteur Labus" en "Mammame Montreal". Om het plaatje vol te maken is er ook nog een filmavond waar eerder werk van Gallotta getoond wordt ("Mammame", "Daphnis e Chloë" en "Robin des voix") en worden er in het foyer video's vertoond. In de tien jaar dat het gezelschap bestaat, is het uitgegroeid tot een referentiepunt in het Franse en zelfs Europese danslandschap. Gallotta zelf zegt over dans dat het dé kunst van deze tijd is; een manier om door beweging, kledij, kleur, en klank en zonder woorden of zelfs maar een vooropgezette koreografie die door de dansers moet ingevuld worden, één herkenbare betekenis te laten ontstaan. Dat is wat Gallotta doet.
Zelfs al heeft de toeschouwer die ene beweging zelf nooit gemaakt, toch blijkt ze vaak het perfekte vehikel in deze tijd te zijn om associatief iets los te werken. En daar blinkt Gallotta inderdaad vaak in uit. Zozeer dat wat vaak begint als een tentatieve montage van bewegings- en klankmateriaal op basis van nauwelijks meer dan een titel, een los verhaaltje of zelfs maar een formeel idee, een stuk wordt dat op zich een eigen "juistheid" heeft; zozeer dat het zijn eigen eisen begint te stellen. Dat betekent ook dat de voorstelling nooit helemaal dezelfde is; binnen de eigen aard die een voorstelling op een bepaald ogenblik gekregen heeft, ligt de inbreng van de dansers nooit helemaal vast, er wordt voortdurend bijgesteld, de sfeer van de dag heeft mee haar invloed op het gebeuren.
De kreatie van deze voorstellingen volgt een essentieel poëtisch of zelfs kwasi-magisch mekanisme. De lotgevallen van de groepsnaam "Groupe Emile Dubois" illustreren perfekt hoe het werkt. Oorspronkelijk werd de naam gekozen -- er is eigenlijk geen danser bekend met die zéér alledaagse naam -- als een soort eresaluut aan de onbekende koreograaf, als een eresaluut aan de onbekende soldaat als het ware. Ook een onbekende danser omdat Gallotta, na gretig de lessen van Cunningham en Limon gevolgd te hebben, en na een grillige loopbaan met zeer veel hoogtes en laagtes, een groep oprichtte die tastenderwijs zijn "ding" zou gaan zoekenn. in een tot dan toe onbekend terrein.
Het merkwaardige aan het verhaal van de groep is dat die Emile Dubois geleidelijk wél tot leven kwam: hoe bekender de groep werd, hoe meer brieven er binnenkwamen met berichten over een echte Emile Dubois. Dode klanken werden, door ze uit te spreken en ermee bezig te zijn, realiteit.
Bijna op dezelfde manier is "Docteur Labus" van niets meer dan een naam een realiteit (op scène) geworden via het associatieve proces in het dansen. De titel slaat eigenlijk nergens op, het is gewoon het antwoord dat Gallotta op een bepaald ogenblik gaf op de vraag wat zijn volgende spektakel zou zijn. (Al is het dan wel een humoristische titel, je kan er allerlei begrippen mee verbinden, zoals l'abus of Docteur Mabuse). Maar door ermee te werken, werd het de onzichtbare leidraad voor een voorstelling waarin je vier paren ziet dansen. Heel verschillcnde aspekten van de relatie tussen twee mensen kunnen "opgelezen" worden uit het koreografische materiaal.
Het hoeft na het voorgaande wellicht geen betoog dat Gallotta in de keuze van zijn danstaal zeer eklektisch te werk gaat. De manier waarop de voorstellingen ontstaan maakt ook begrijpelijk dat de groep vrij klein is, en dat er al jaren met dezelfde dansers opgetreden wordt: het kreatieproces zelf veronderstelt een vertrouwdheid en een gezamenlijke groei die geen voortdurende wisselingen toelaat.
Het programma in de Singel is bovendien illustratief voor de twee grote kategorieën waarin je Gallotta's werk zou kunnen opdelen: de groepsdans, waarin een soort kleine leefgemeenschap opgeroepen wordt (b.v. "Les Survivants", "Ivan Vaffan"...), hier "Mammame Montreal", en de dans van pa(a)r(en) of driehoeksrelaties, hier "Docteur Labus".
"Mammame Montreal" is wellicht vrij boeiend voor wie de twee vorige versies -- al is aflevering misschien een beter woord -- van dit spektakel al gezien heeft, omdat het een kombinatie is van de vorige, die door toevallige omstandigheden (een decor en kostuums die niet tijdig arriveerden in Montreal) een heel ander karakter kreeg. Dat is dus wat Gallotta nu precies boeiend vindt aan dansvoorstellingen maken: dezelfde gebaren en gebeurtenissen krijgen op een ondefinieerbare manier een ander karakter als je de volgorde of de kombinatie van personen een klein beetje wijzigt of gewoon de kostuums verandert. Dat is wat hij met verve en een vaak uitzonderlijke emotionele impakt reveleert in zijn voorstellingen.
Maandag en dinsdag a.s. is "Docteur Labus" te zien, en in het foyer de video's "Clip" en "Ils vivaient surtout dans les villes". Woensdag is er een filmavond (gratis toegang). Donderdag en vrijdag is er "Mammame Montreal", begeleid door de video's "Clip" en "Un chant presqu' éteint". Telkens om 20 u. Reservaties: in de Singel (03/216.28.77) of bij Kaaiteater (02-512.14.82) of in 't Stuc te Leuven (016-23.67.73).
