Date 1990-02-17

Publication De Standaard

Performance(s) Gertrud en James/Mister and misses Martin

Artist(s) Bert Van Gorp • Carine Peeters

Company / Organization

Keywords gorp • peeters • mister • carine • stereotiepe • james • bert • graduele • regie-ingrepen • married

Leuke dansfantazie: Gertrud en James/Mister and misses Martin

LEUVEN -- Ondanks een wat omstandige teoretische inleiding, "typisch dramatische elementen koppelen aan het meer abstrakte dansvocabularium, zonder in het vertellen van doorzichtige verhaaltjes te vervallen", is Gertrud en James/Mister and misses Martin een volstrekt pretentieloze, leuke dansvoorstelling. De makers, Bert Van Gorp en Carine Peeters, een danser en een actrice, stelden het eerste deel ervan vorig jaar in 't Stuc in Leuven voor. De bijval leidde tot een produktie-opdracht waarvan het resultaat nu te bekijken valt.

Verwacht geen hoogstandjes of halsbrekende kapriolen, want enkel Bert Van Gorp is een professioneel danser. Bij Carine Peeters voel je duidelijk het gebrek aan een dansopleiding. Je kan haar dat echter moeilijk euvel duiden, omdat de voorstelling sterk drijft op het plezier in het zoeken naar en uitpuren van de momenten waarop een beweging plots "kantelt". Het moment waarop ze door een kleine verandering van snelheid, richting, zelfs maar gezichtsmimiek plots een andere intensiteit of betekenis krijgt.

Dat is een mekanisme waarop ook heel veel humor drijft. Het spel van Van Gorp en Peeters brengt op een heel vanzelfsprekende manier een soort komedie voort. Hier en daar wordt dat door kleine regie-ingrepen en vondsten nog wat versterkt. Die opbouw is voor een deel ook verantwoordelijk voor de suggestie van een verhaal tussen de twee dansers, al moet je daar dan toch bij opmerken dat het gebruik van stereotiepe poses en danspassen daar in even grote, zo niet in grotere mate toe bijdraagt.

De humor, de stereotiepe poses en de graduele verschuivingen samen, het zijn kenmerken die je ook in een animatiefilm aantreft. Het biezonder schaarse klankdekor (het getik van een metronoom en één walsje) en een even sober dekor (een geschuurd vlak op een grijsgelopen plankenvloer met een kader van vijf op zes errond, tegen een kale muur) dragen daar aanzienlijk toe bij.

Bovendien is de beweging duidelijk ingestudeerd en nauwkeurig getimed, de dansers bewegen niet volgens een innerlijke impuls maar op een uitgedokterd stramien. Dat geeft ze een beetje de kwaliteit van marionetten in een amusant rollenspel. Het versterkt het animatiefilmgevoel. Zoals in La linea een lijn door allerhande verschuivingen en door de toevoeging van een beetje geluid een leuk verhaaltje wordt, zo werkt ook deze voorstelling. Wat dus min of meer met het uitgangspunt overeenstemt.

De voorstelling beschrijven wordt daardoor onbegonnen werk, en alle vondsten verklappen neemt het kijkplezier voor een goed stuk weg. Het verhaal vertellen is dan weer heel makkelijk: in het eerste deel zie je een butler en een dienstmeid die zich met elkaar amuseren, verleiden, en ook al eens "de baas" spelen over elkaar terwijl de eigenaar uit huis is. In het tweede deel zie je een koppel, blijkbaar, "just married", die een niet helemaal rimpelloze eerste dag of nacht doorbrengen, waarin ze broederlijk Kuifje lezen.

Grote kunst is dit niet, daarvoor zijn het verhaaltje en de personages te vrijblijvend en de dans te oppervlakkig. Maar toch, "vaut le détour", precies omdat de voorstelling dan ook niet de geringste zelfinbeelding of -overschatting heeft.

Nog te zien in Leuven in de Vlamingenstraat 83 tot en met zaterdag 17 februari 1990. Reservaties: tel 016/23.67.73.