Date 1990-09-15

Publication De Standaard

Performance(s) Flesh and Blood

Artist(s) Lea Anderson

Company / Organization The Cholmondeleys

Keywords lea • anderson • jazz • middeleeuwse • rechtopstaand • gedrapeerde • glimmende • uitsnijding • meditatie-oefeningen • etnishe

Collage met mystieke voorstellingen

ANTWERPEN -- Onder de wat vreemde titel Flesh and Blood is een voorstelling van het Britse dansgezelshap "The Cholmondeleys" van koreografe Lea Anderson te zien in DeSingel in Antwerpen. Een titel die verwijst naar beelden van middeleeuwse schilderijen, en dan meer bepaald het kontrast tussen de erg aardse en vaak rauwe taferelen en de verheven, naar hogere sferen aspirerende blikken van de personages. Die bron van beelden vinden we ook terug in het gewaad van de zeven danseressen, vervaardigd uit glimmende, zwaar gedrapeerde goudkleurige stof met middeleeuws aandoende uitsnijding.

Nochtans lijkt het er Lea Anderson niet om te doen de voorstellingswereld van de middeleeuwen om te spitten. Je kan eerder spreken van een aanknopingspunt om uit de willekeur van mogelijke bewegingen een selektie te maken, want de dans die je te zien krijgt, is in hoge mate abstrakt.

Het eerste wat in het oog valt als je kijkt, is een virtuoze organizatie van bewegingen die op een schijnbaar moeiteloze en eenvoudige manier vervloeien in elkaar. Het gaat zo rimpelloos dat je pas na zekere tijd de sterke struktuur achter de bewegingen gaat vermoeden; in verschillende fazen koncentreert de koreografie zich op telkens weer andere delen van het lichaam of andere manieren om de scène te gebruiken.

Zo komen de vrouwen in een beweging nauwelijks van de grond af, terwijl ze in een andere rechtopstaand nauwelijks van plaats veranderen. De groep verandert ook voortdurend van indeling, vaak in een golfbeweging waarbij wat door een eerste groep is aangezet in een ander vlak en met een ruim tijdverschil door een andere groep hernomen wordt.

Geleidelijk merk je ook dat de bewegingen zelf weliswaar vertrouwd aandoen, maar eigenlijk niet thuishoren in een of ander bestaand dansvocabularium. Ze zijn dan ook afgeleid van diverse bekende bronnen, zoals middeleeuwse heiligenbeelden, maar ook "mystieke" handelingen zoals oosterse meditatie-oefeningen. Dat lichtte Lea Anderson na afloop van de voorstelling zelf even toe.

Maar je hoeft dat eigenlijk niet te weten om van de voorstelling te genieten omdat de abstrakt-koreografishe kwaliteit ervan, je zou zelfs kunnen gewagen van een transparante lichtvoetigheid, veel sterker doorwegen. De vage herkenning van bewegingen en poses werkt eerder als een soort bijkomende prikkel voor de aandacht.

Cruciaal in de totaalindruk die je krijgt is vooral de live uitgevoerde muziek van het jazz-ensemble "The Pointy Birds" van komponist Steve Blake. Geen konventionele jazz, eerder muziek die het midden houdt tussen free jazz en muziek van Wim Menens of Michael Nyman, waarbij dan nog etnishe instrumenten broederlijk naast kontrabas en houtblazers gebruikt worden.

De gaandeweg meer geprononceerde ritmiek van de muziek geeft de dans een grotere dynamiek en kracht dan ze op zich zou hebben, verandert de rustig kabbelende beeldenstroom soms tot een nerveuze schokbeweging die door de dansers 'vaart. De kombinatie van Andersons onkonventioneel koreograferen met Blakes muziek levert een plezierige, zij het niet onvergetelijke, voorstelling op.

Nog te zien in deSingel in Antwerpen, vanavond om 20 u, en zondagmiddag om 15 u. Reservering: 03-248.38.00.