Forced Entertainment maakt alleen beeldjes
LEUVEN -- Geheel in de stijl van Some confusions in the law about love zou je kunnen zeggen dat het stuk heen en weer "zapt" tussen onderwerpen als de onwerkelijkheid van het dagelijks leven, de grauwheid ervan, de pseudo-intimiteit en de glans van televisie. Of nog: het bestaan van een heel panteon aan nieuwe mytische figuren zoals Elvis, die roem, aantrekkelijkheid en seksueel genot -- in tegenstelling tot ouderwetse liefde -- verzinnebeelden.
Hoe "Forced Entertainment theatre co-operative" dat doet? Een decor op stellingen met kitcherige lampjes, een bed en een zetel en nog wat attributen verbeelden achtereenvolgens een luizige hotelkamer waar een Elvis-imitator zich met twee show-girls in een roes brengt, een hiernamaals waar twee skeletten van Japanse geliefden hun klaagzang aanheffen en het buitengoed "Graceland" van Presley zelf. Via twee TV-monitors sijpelen ook nog beelden binnen. Twee entertainers, een man en een vrouw, vertellen vanuit Hawaii giechelend hun glad-opgeklopte verhaaltjes over hun extravagante seks-shows en hun leven. Zonder veel onderscheid tussen beide.
Na verloop van tijd lopen al die verhalen door elkaar. Vooral het gebruik van mikrofoons tijdens de voorstelling strijkt alles gelijk. Het geeft als het ware aan dat al wat verteld wordt, zijn intrinsieke waarde verliest. Het is maar interessant als het op de buis kan komen. Dat is de norm voor wat gezegd en gedaan wordt, voor de wijze waarop de akteurs zichzelf en de anderen zien. Alles wordt na een tijd een grote, verwarrende troep.
Mijn koude kleren raakte het niet, al is het slim verpakt. De montage- en. collagetechniek geeft een impliciete kommentaar door de tegenstrijdigheden en pleonasmen tussen de verhaallijnen, maar onthoudt zich van belerende opmerkingen. Wat niet wegneemt dat de makers toch een sociaal-kritisch portret van (de zelfkant van) de samenleving willen geven. Het procédé wordt niet radikaal doorgezet, tot de emotionele onderstroom van de getoonde kitch en pathos boven komt. Het blijft beeldjesmaken, op zo'n manier dat we voelen hoe scherpzinnig de makers wel zijn. Maar je gaat niet naar teater om gratuite en ondanks zichzelf toch belerende observaties te zien.
In de Monty in A'pen op 9 en 10 november, in het Nieuwpoortteater in Gent op 13 en 14 november en in de Beursschouwburg in Brussel op 16 en 17 november.
