BRUSSEL -- Klapstuk '91 (van 7 tot 31 oktober) werd op een perskonferentie in Brussel voorgesteld door Bruno Verbergt, algemeen leider. Het festival kende, sinds zijn transformatie van jaarlijks kunstenfestival tot tweejaarlijks dansfestival in 1983, een opmerkelijke evolutie. Onder het leiderschap van Michel Uytterhoeven introduceerde het zowat het fenomeen moderne dans in België, met belangrijke artiesten uit vooral de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland.
Die staalkaartfunktie, het prezentëren van werk van grote, gevestigde gezelschappen, is nu in grote mate overgenomen,door teaters als deSingel in Antwerpen. Met Bruno Verbergt verschoof de aandacht naar de introduktie van nieuw werk van nog vrij jonge en minder bekende kunstenaars.
Verbergt zelf beschrijft zijn keuze voor '89 en '91 als een keuze voor autenticiteit en eerlijkheid -- What's in a name? -- en voor hedendaagsheid, te begrijpen als kunst die zich terdege rekenschap geeft van de tijd waarin ze ontstaan is, en dit zowel in ruim maatschappelijke zin als in eng-kunsthistorische.
Hij schetst daarbij een moeilijk werkklimaat voor een festival dat wil investeren op lange termijn in kunstenaars en hun werk, en hun de middelen daartoe wil geven. Het is een kwestie van geloof in kunstenaars, en dat is een houding die, aldus Verbergt, aan het verdwijnen is. Management van de kunsten, marketing en verkoop zijn de slagwoorden, in plaats van geloof en trouw aan een artiest.
Kunstsponsoring is vaak niet meer dan verkapte reklame voor de sponsor, die dan ook liever investeert in puur entertainment dan in autentiek, en dus soms "moeilijk" of "triest" werk. Het festival vond dan ook geen sponsors voor geldelijke ondersteuning, wel voor ondersteuning in natura. Het wordt wel sterk gesteund door de Vlaamse Executieve.
Een belangrijk element in de totstandkoming van deze editie was de nieuwe dansstudio in Leuven, die kontinu gebruikt kan worden. Ze stelde kunstenaars in staat om lange tijd rustig aan nieuwe produkties te werken ter plaatse. Zonder de studio zou de programmatie van nieuw werk van De Herdt, Stuart, Valenciano, Oei en O'Connor onmogelijk geweest zijn. Deze studio maakt de pretentie van het festival om op lange termijn in kunstenaars te investeren, ook praktisch mogelijk. Verbergt haalde hier het voorbeeld van Valenciano aan, die na drie weken vrijblijvend werken in de studio sterk genoeg bleek om een opdracht te krijgen voor het festival.
De laatste jaren verrichtte 't Stuc, de moederorganizatie van het Klapstuk, baanbrekend werk inzake filmprogrammatie, en ook dat vindt zijn weerslag in dit festival. Er is een luik met sf-films (het menselijk lichaam tegenover een veranderende omgeving) en een luik dansfilms en video's uit de cinémathèque de la danse. Als orgelpunt is er de Europese première van Ottone Ottone van Walter Verdin, een video naar de voorstelling van Anne-Teresa De Keersmaeker. Daarnaast stllen Walter Verdin en Jan Fabre hun videoteek met persoonlijk werk voor aan het-publiek.
Een overzicht van de dansvoorstellingen is onbegonnen werk. Toch even de hoofdlijnen. Als "ankerpunten" vermeldt Verbergt werk van Anne Teresa de, Keersmaeker (Achterland) en Jan Fabre (Sweet Temptations). Nieuwe impulsen uit het buitenland komen van Mudances uit Barcelona, Sagna uit Venetië, Fattoumi en Lamoureux uit Parijs. Produktieopdrachten gingen naar de hoger vermelde mensen die werkten in de studio.
Een belangrijk onderdeel van het festival is 19:15, de verzamelnaam van en kader voor een reeks korte koreografieën van beginnende dansers, met speciale aandacht voor een opkomende generatie jonge dansers uit Portugal. Dit onderdeel loopt trouwens in samenwerking met Europalia.
Voor inlichtingen over data, prijzen enz.: Klapstuk 91, E. Van Evenstraat 2d, 3000 Leuven, Tel. 016-20.81.33, Fax 22.47.76.
