Date 1992-10-08

Publication De Standaard

Performance(s) Sonatas 555

Artist(s) De Mey, Michèle Anne

Company / Organization

Keywords sonatas • schaap • scarlatti • arkadische • bevallig • mikado-spel • spelletjes-spelen • fladderige • dansvreugde • landschapje

"Sonatas 555" bevallig, maar wollig

BRUSSEL -- Wat hebben een mikadospel, een schaap, muziek van Scarlatti en acht dansers met elkaar te maken? A priori niets natuurlijk, maar net als in het spelletje waarin je met tien verplichte woorden een minuut vol moet praten zonder euh te zeggen, kan je wel een verband konstrueren, verzinnen. Precies wat koreografe Michèle Anne De Mey doet in haar Sonatas 555. Maar net zoals het taalspelletje zelden meesterwerken oplevert, blijft ook deze voorstelling wat doelloos in het spelletjes-spelen hangen al is de dans vaak mooi gekonstrueerd en bevallig.

Twee stramienen bepalen deze voorstelling die in Avignon in premiere ging en waarvoor nagenoeg de hele Compagnie van De Mey vernieuwd werd. Het eerste is een soort kaderverhaal: je ziet de dansers bij de aanvang een gigantisch mikado-spel spelen. Dat spel duikt als een leitmotiv op in de voorstelling. Het staat voor het spel met struktuur en toeval dat elke koreografie uiteindelijk wel is.

Het tweede stramien wordt gevormd door de muziek van Scarlatti. In veel opzichten is de dans een ruimtelijke vertaling van de muzikale patronen. De link tussen mikado, muziek en dans is een onderliggende tematiek, die licht aangezet is uit de vrolijkheid van de dansers, de lichte, bijna fladderige kwaliteit van de bewegingen spreekt een onbekommerde, arkadische sfeer, waarin jongens en meisjes nog zonder bijgedachten samen spelen.

Als een soort surrealistische grap, (of een verwijzing naar die arkadische vrede?) staat een schaap met een herder de hele voorstelling op het podium het spektakel aan te gapen. Daar hoef je geen sarkastische kommentaar op het publiek in te lezen, want daarvoor blijft de voorstelling te veel in hemelse sferen zweven.

Zoals bekend, de hemel kan knap vervelend zijn. De hele voorstelling lang heb je het gevoel dat het net allemaal iets te mooi, iets te vlot en ook iets te ongedwongen is. Dat laatste uit zich bij voorbeeld in de bewegingen. Geen van de dansers danst werkelijk op het scherp van de snee. Ritmisch is het allemaal korrekt en zuiver, maar er is een lichte nonchalance, met wellicht bestudeerde kleine verschillen tussen de dansers in groepsbewegingen die een natuurlijke, spontane dansvreugde suggereren.

Dat heeft een groot nadeel: de individualiteit van de dansers kan zich alleen maar tonen als een soort bevalligheid, andere nuances zijn moeilijk weer te geven. Dat loopt extra in de kijker doordat de dansers allemaal heel jong zijn, wat er helemaal een dartel negentiende-eeuws landschapje van maakt. Wie daarvan houdt, zal echter veel genoegen beleven aan deze "Sonatas 555".

Nog te zien in Théâtre Varia, Scepterstraat 78 te Brussel tot en met 9 oktober, om 20 u 30.