Date 1992-11-12

Publication De Standaard

Performance(s) Jack's travelogue/la prison des femmes

Artist(s) Laub, Michael

Company / Organization Remote Control

Keywords spiegelenvertrouwdheidlaubsprisonvrouwengevangenishollywood-divatraveloguehuiskamer-intimiteitpatenentoverwereld

Als het nergens over gaat

BRUSSEL -- Er is makkelijk een parallel te trekken tussen Michael Laubs Jack's travelogue/la prison des femmes met de groep Remote Control en enkele eigenschappen van televisiebeelden. Omdat de vertrouwdheid van het scherm in het teater vervalt, kijk je bij Laub naar een zeer vervreemdende voorstelling.

De realiteit is op televisie vervangen door een virtuele ruimte waarin alles op hetzelfde formaat verschijnt, van het meest afschuwwekkende leed tot de meest dolzinnige komedie, op voet van gelijkheid en in een willekeurig verband. Omdat het gebeuren kontinu in de tijd doorloopt, neigt het ertoe een soort huiskamer-intimiteit te creëren.

Steeds dezelfde patenen en figuren worden gerecycleerd en gaan door hun vertrouwdheid naar elkaar verwijzen. Maar de verwijzing heeft geen betekenismeerwaarde. Het is een toverwereld waaraan de een kijker deel heeft en waaraan hij zich kan spiegelen. Omdat voortdurende wisseling de regel is, zijn de beelden ook nooit erg geraffineerd; het blijven archetypes in felle kleuren.

De ruimte in deze voorstelling is zo'n gesloten doos. Charles Atlas creëert door een uitgekiende belichting diverse sferen binnen steeds hetzelfde decor. Daarin worden personages opgevoerd: een vermoeide reiziger met cynische verhaaltjes over het leven "on the road", suspense uit de vrouwengevangenis; dans en variété, een Hollywood-diva, alles in een kontinue afwisseling.

Het verwijst naar bekende clichés of naar bekende voorbeelden uit film, literatuur, teater, maar op een of andere manier krijgt het gebeuren nooit vlees en bloed en is het allemaal te zwaar aangezet, te kunstmatig. Er is geen zoeken naar het pakkende, emotioneel sterke moment.

Net het omgekeerde gebeurt. Zelfs scènes met een licht perverse of "schokkende" ondertoon worden op eenzelfde gladde manier erdoor gejaagd. Tegelijk is dat heel herkenbaar en heel vervreemdend, omdat teater nu net de plaats is waar dat soort willekeur en perspektiefloosheid zelden doordringt.

De moraal van het verhaal is er dus niet. Je kan je spiegelen aan het gebeuren op de manier die je maar wil, maar -- en dat is het grote verschil met televisie -- de intimiteit wordt je onthouden. Het triviale, het gebrek aan realiteitswaarde is het enige wat over de toneellijst raakt. Dat gebeurt dan ook doeltreffend.

Nog te zien in het Théâtre 140 in Brussel; tot en met 14 november, telkens om 20 u 30.