BRUSSEL -- Tot 27 maart loopt in het CC van de Franse Gemeenschap Le Botanique een lente-dansfestival. Negen dansers of gezelschappen zijn te gast. In het randprogramma van het festival kan je lessen salondansen volgen, elke avond na de voorstellingen om 22 u. 15, en daarnaast kan je genieten van drie muziekavonden: Koba en de Big Band Back to Normal op 21 maart, tango-muziek van Cesar Stroscio op dezelfde avond, en flamenco van El Cabrero en Paco Del Gastor op 23 maart. Het zou wel eens kunnen dat deze muziekavonden het beste zijn wat het festival te bieden heeft, want de drie dansvoorstellingen die al te zien waren, nodigden niet echt uit om superlatieven boven te halen.
De meest verdienstelijke voorstelling is ongetwijfeld Les dernières hallucinations de Lucas Cranach l'ancien van het gezelschap van Nicole Mossoux en Patrick Bonté. Uitgangspunt voor deze voorstelling zijn bekende schilderijen van Lucas Cranach. Vooral de beelden die eigenaardige, bevreemdende fantasma's verraden, worden op een biezondere. manier in scène gezet. Wat eigen is aan de scène, diepte en perspektief, is vervangen door een vlakke wand met uitsnijdingen, zodat je eerder naar een kollektie schilderlijsten kijkt dan naar een scène.
In die kleine lijsten verschijnen de akteurs, in wonderlijke kombinaties en uitdossingen: de bisschop met de vis, de engel met het zwaard enzovoort. Het bevreemdende van de voorstellingen lijkt ook op hen overgeslagen: ze bewegen en handelen op een eigenaardige manier, met priegelige, en tegelijk nogal mechanische bewegingen, en een blik alsof ze zich zelf nauwelijks bewust zijn van wat er gebeurt.
Het beeld houdt hen in de greep. Pas op het einde van de voorstelling treden ze buiten hun kaders en worden ze weer mensen van vlees en bloed. Een leuke, maar perfekt uitgevoerde vondst, is dit alleszins. Bonté verbindt hier echter de gedachte aan dat deze voorstelling de onvermijdelijke afstand tussen een akteur en zijn scenische aanwezigheid, of zelfs tussen de mens en zijn bestaan, exploreert. Het lijkt mij twijfelachtig of deze teatervoorstellirig het geschikte medium voor dit soort filosofische bespiegeling is.
Navelstaren
Bespiegeling of reflektie was in alle geval ver te zoeken in Nadine Ganases Le temps de rêve en in Made to measure van Rui Hortas gezelschap S.O.A.P. (Dance Theatre Frankfurt). Vooral Ganases choreografie bezondigt zich aan een ergerlijk soort navelstaarderij. Isabelle Boutrois staat op scène en toont zichzelf. Haar lijf moet de emoties die haar overvallen in een droom oproepen door de wildste stuiptrekkingen en kronkels, gevolgd door letargisch languit liggen, en vice versa.
George Alexander Van Dam begeleidt haar, als was hij een stuk van haar droomvoorstelling, live op viool. Het is de muziek die de voorstelling te pruimen maakt, want wat Ganase Boutrois laat doen is bijna obsceen: het zeer partikuliere emotionele, wordt rauw, en zonder artikulatie op scène te kijk gegooid. Men kijkt naar iets dat, ondanks de zelfbegoocheling dat hier iets fundamenteels gebeurt, volstrekt vormloos en dus onbegrijpelijk is. Als dusdanig onderhoudt het ook volstrekt geen enkele kommunikatie met het publiek dat dus noodgedwongen voyeur wordt bij iets wat het niet aangaat.
Rui Horta en zijn gezelschap doen de balans in de andere richting omslaan. Waar bij Ganase alleen binnenkant te zien is, is er bij Horta alleen buitenkant. De lichamen zijn harde mekaniekjes die tegen elkaar opbotsen en veren. Meer dan eens merk je dat de dansers niet echt bezig zijn met elkaar, niet op elkaars bewegingen reageren, maar als goed getrainde poppen een programma afwerken. Die wereld van autonome individuen, die schitteren in de spots, is mooi om zien, maar laat even koud als een trainingsessie in een fitness-center.
In het festival kan U nog Michèle Noiret, Claudio Bernardo, Pierre Droulers, José Besprosvany, Cie Cré-Ange en de jonge Engelse belofte Jonathan Burrows zien. Voor inlichtingen en reservaties kan U terecht op 02-218.37.32 of in Fnac of "Le Botanique", Koningsstraat 236, 1210 Brussel.
