BRUSSEL -- Het overkomt u misschien ook wel eens dat u de diepzinnigheden van de scène, post-modern of klassiek, dans of teater, voor bekeken houdt, en hevig verlangt naar ongekompliceerd, rauw spektakel. Dan heeft het Brusselse atelier St-Anne een aardige verrassing voor u: het "Cirque du Docteur Paradi". Met hun circustent staan ze op het J. Jacobsplein, naast het Gerechtshof in Brussel met het spektakel Hop! Ma non Troppo.
Deze voorstelling vertoont alle kenmerken van een circusvoorstelling, zij het dan in zakformaat: zonder wilde dieren, maar wel met akrobaten, jongleurs, een trapezist en - onontbeerlijk - de nodige klownerie. Wat de artiesten doen is echt gevaarlijk en echt moeilijk. Het circus wordt hier niet gebruikt als een metaforische voorstelling van de wereld. En had je wel verwacht, omdat het Atelier St-Anne nu net een huis is waar men zich met "ernstig" teaterwerk bezighoudt.
Toch gaat het, bij nader inzien, niet om zo'n vreemde ontmoeting. Want tussen de akrobatie en het jongleren door loopt ook een verhaallijn. Omdat het zo "echt" circus is, wekt de voorstelling een soort kinderlijk plezier, een direkte betrokkenheid op, die je ook op een biezondere wijze gevoelig maakt voor de poëzie van dat verhaal. Jean-Christophe Herveet, de circusdirekteur, dacht van bij de aanvang aan een voorstelling waarin de droomwereld van het stripverhaal Little Nemo verwerkelijkt zou worden.
In de entoesiaste, maar onwaarschijnlijk onhandige vrouw (Claire Bonan) die zich komt aanbieden als circushulpje, kan je dat dromerige kind terugvinden. De wilde avonturen die het beleeft, worden allemaal werkelijk in het circus. Voor de voorstelling levert het tegelijk de ontbrekende klown op. Na een tijd merk je dat we het hele spektakel eigenlijk zien door de ogen van dit groot kind. De vreemde mechanieken die muziek voortbrengen, de erg doorzichtige goocheltruuks waarmee een stoel plots van de scène wegrolt, roepen een weemoedig beeld op van een kindertijd waarin dit soort dingen nog als onbegrijpelijke maar heerlijk-wonderlijke evenementen werden ervaren.
Charlie Degotte werd aangezocht als "metteur en piste". En dat is hem biezonder goed gelukt, onder andere dank zij de hulp van uitstekende muzikale arrangementen van Tony Vos en een inventieve scenografie vol wonderlijke apparaten van Pascale en Laurent Mandonnet. Bovendien kon hij rekenen op een toch wel uitzonderlijke kombinatie van akteer- en akrobatisch talent bij enkele van de circusgasten, die bovendien allen een instrument bespelen. Vooral direkteur Herveet speelt zijn rol geestig: al is hij direkteur, hij heeft geen wit paard ter beschikking in de kleine piste. Toch slaagt hij erin in zijn eigen gang het nerveuze getrappel en gesnuif van een paard te kombineren met de plechtige armgebaren van de direkteur. Hop! Ma non Troppo is geen onmisbare voorstelling, maar het genoegen dat je er aan kan beleven is erg groot.
Nog te zien zaterdagavond om 20 u 30, zondag om 15 u.
