LEUVEN -- De Canadese Lynda Gaudreau en haar compagnie De Brune (Montréal) hebben in België geen naam die klinkt als een klok, maar toch werden ze door Klapstuk '93 uitgenodigd om een kreatie te prezenteren. Ook Mal Pelo, het kleine Catalaanse gezelschap van koreografe Maria Munoz en Pep Ramis kreeg carte blanche van Klapstuk om in de reeks 19:15 een nieuwe voorstelling te maken. Deze groep is sinds het uitstekende Quarere (1989) lang geen onbekende meer.
De kreatie van Lynda Gaudreau heet eenvoudigweg Construction, gevolgd door de datum van de opvoering, 20.10 dus bij de première. Die eigenaardigheid verwijst naar het thema van de voorstelling: de dagelijkse, obsessieve poging van de koreografe om iets "essentieels" of "reëels" te betrappen binnen de beperkingen en wetten die het koreografisch medium oplegt.
De openingsbeelden hebben een intrigerend karakter. Een na een komen drie dansers, twee vrouwen en een man bewegingsloos op de scène staan. Plots maken ze een enkel gebaar niet de arm of de benen, en dan valt weer een lange pauze, waarin je hun hele figuur kan opnemen. De opening exploiteert op een simpele, direkte manier de macht van de scène om iets belangrijk te maken: hetzelfde beeld op straat zou je nauwelijks iets zeggen, maar hier lijkt het iets wezenlijks aan te kondigen. In de hele verdere, meticuleus opgebouwde dans die dan volgt, lijkt het alsof dat "wezenlijke" steeds verder wegsijpelt in vermoeiende gebaren en figuren. Alle werk ten spijt lijkt de dans steeds minder te zeggen.
Gaudreau ontwikkelt hier een tema dat in het werk van de beeldhouwer-schilder Giacometti ook prominent aanwezig is. Wat opvalt bij de dansers zijn de zware schoenen, bijna klompen klei aan hun voeten, en de met blauw-zwarte grime omrande ogen. Het is een expliciete verwijzing naar het naoorlogs beeldhouwwerk van Giacometti: beelden waarin hij poogt uit de logge materie van klei het menselijk lichaam (het leven) zoals hij dat waarneemt te herscheppen.
Obsessief
De figuren schijnen zich te kunnen ontworstelen aan de materie, aan het voetstuk, hoe ze ook omhoog streven. Dat leidt bij Giacometti tot een obsessieve herhaling van dezelfde tematiek. Een zelfde obsesessieve bewerking van de koreografie kenmerkt deze Construction van Lynda Gaudreau. Na enige tijd zie je alleen nog maar design van lichamen, die al hun emotieve kracht en belang verloren hebben.
Terugblikkend tast dat ook de impact van de openingsbeelden op een sluipende manier aan. Op het einde worden de lichten gewoon aangestoken, en doen de dansers hun schoenen uit, alsof ze duidelijk willen maken dat hun verschijning op dit podium een maat voor niets was. Deze Construction heeft een bepaald frustrerend karakter, maar daarin ligt ook de kracht en de durf ervan.
Zo lastig maakt Mal Pelo het de kijker niet. Maria Munoz en Pep Ramis, deze keer bijgestaan door de cellist Tristan Honsinger, hebben het patent op een erg fantasierijke manier van dansen: geen middel en geen stijlcitaat worden geschuwd om tot zeer expressieve bewegingen te komen. Onwillekeurig zie je voortdurend de suggestie van een verhaal opduiken. Dit stuk, La mirada de Bubal (de oogopslag van Bubal) is een koreografische weergave van een trip onder invloed van belladonna. De vreemde associaties en plots opduikende verhaallijntjes die dan weer in het niets lijken te verdwijnen, zijn een leuke verwerking van de hallucinatieve ervaring
Lynda Gaudreau is nog te zien in het CC van Berchem op 4 november.
