LEUVEN -- De Portugese danser en koreograaf Francisco Camacho maakte een voorstelling over het leven van Le Corbusier. Een bombardement van vondsten, waarin het moeilijk valt een grote lijn te onderkennen.
Een zekere Charles-Edouard Jeanneret, Zwitser van geboorte, sticht in 1919 in Parijs het kunsttijdschrift L'Esprit Nouveau. In 1920 publiceert hij er een manifest in tegen de toenmalige architektuurpraktijk: "Trois rappels a MM. les architectes". Hij ondertekent met het pseudoniem Le Corbusier. Vanaf toen vocht de beroemdste architekt van de twintigste eeuw voor niets minder dan het geluk van allen in een nieuw gebouwde wereld.
De grootste vondst van de voorstelling is de titel: First name: Le. Hij zinspeelt op de radikale breuk die Le Corbusier met zijn naamverwisseling op symbolische wijze instelde ten opzichte van zijn eigen ouders, geboorteland en zelfs geboorte. Tenminste, dat is toch wat de voorstelling schijnt te suggereren: de drang om de wereld opnieuw uit te vinden is als een weerspiegeling van de drang om zichzelf te "stichten".
Camacho verbindt deze gedachte met het biografisch gegeven dat Le Corbusier geen kinderen kreeg bij zijn vrouw, en dat ook zijn vriendin Josephine Baker onvruchtbaar en kinderloos bleef. Ook met Le Corbusiers droom van een subliem, ongeslachtelijk, "puur" geluk, onttrokken aan dagelijkse rompslomp, vuil en chaos. Le Corbusier kon bij voorbeeld New York niet pruimen omdat het er zo vuil was, al leek de stad heel goed op zijn ville radieuse.
In Le Corbusiers werk en biografie zijn zeker sporen te vinden die wijzen op paranoia en grootheidswaan. Maar Le Corbusier is zo'n figuur en zijn werk is in die mate geanalyseerd en onderzocht, dat een dansvoorstelling de man en zijn werk nauwelijks recht kan doen. De vele tekstflarden waarmee de voorstelling is doorspekt, en die de nodige duiding zouden kunnen geven bij de beelden, zijn bovendien nauwelijks te verstaan.
Het onderwerp leent zich meer tot een toneelstuk dan tot een dansvoorstelling. Anderzijds weet Camacho als koreograaf absoluut geen maat te houden. Hij brengt talloze voorstellingen van de ongestruktureerde massa, van kommer en kwel, van zowel Josephine Baker als Yvonne Gallis die ten prooi zijn aan wanhoop over hun kinderloos bestaan, van de megalomane speeches van Le Corbusier, en nog veel, veel meer dan dat. Al die beelden resulteren in een niet aflatende, twee uur durende stroom van grote en kleine vondsten. Enige selektie of een duidelijke struktuur zijn daarbij ver te zoeken.
Het gevolg is dat je alles gelaten ondergaat, wachtend tot het voorbij is. De eigenlijke inzet van deze voorstelling ben je tegen het einde allang uit het oog verloren (als je ze al gezien hebt).
Wat de voorstelling uiteindelijk toch genietbaar maakt, zijn enkele van die talloze scenische vondsten, waarin Camacho zelf en de danseres Leonor Keil de show stelen.
Nog te zien in 't Stuc in Leuven op 14 december, in het Nieuwpoorttheater in Gent op 16 en 17 december en in CC De Velinx in Tongeren op 22 december.
