Date 1995-03-08
Publication De Standaard
Performance(s) Les soeurs de Sardanapale
Artist(s) Mossoux, Nicole • Bonté, Patrick • Massé, Michel • Massé, Odile
Company / Organization 4 Litres 12
Keywords massé • bed • sardanapalus • sardanapale • gags • bonté • mossoux • nicole • schilderij • heerser
Mime brengt schilderii van Delacroix tot leven
Op Delacroix' schilderij zien we de oud-testamentische, verdorven heerser van de stad
Het verhaal waarop Delacroix zich inspireerde, wil dat Sardanapalus, wanneer hij in de oorlog het onderspit dreigt te delven, het bevel geeft alle wezens die hem plezier verschaften te vermoorden. In onze ogen komt de patetiek, de willoze uitdrukking van de slachtoffers en de onbewogen blik van de wrede heerser lichtjes lachwekkend over. Een zelfde ironische geamuseerdheid tekent ook de voorstelling van Mossoux/Bonté/Massé.
Tijdens een voorstelling die ongeveer een uur duurt, worden de heldhaftigheid en de grootsprakerigheid van de kollektieve zelfmoord, zoals te zien bij Delacroix, geridikulizeerd. De tragiek en de gruwel ervan worden getransformeerd tot een soort dolle klucht, die nu eens iets wegheeft van een tv-programma als
Op de scène staat een zelfde reusachtig bed als in het schilderij van Delacroix. De man (
Daar komt bitter weinig van terecht. De man heeft gewoon niet de kwaliteiten en ook niet het uitzicht van een onverbiddellijke potentaat. Hij zet zichzelf dus vooral als een hopeloze flapdrol te kijk. De venijnige spelletjes die de drie zusters met hem spelen zetten dat extra in de verf.
De produktie is vooral een mime-voorstelling: op de tekst na van de onzichtbare spelleider worden de handelingen door gebaren en situaties verduidelijkt. Erg overtuigend werkt dat niet. De humor van de voorstelling moet, door de afwezigheid van woorden, vooral uit situaties en bekkentrekken ontstaan. Veel van die situatiehumor zie je helaas al van ver aankomen, zodat de grap meestal haar effekt mist.
Een typisch voorbeeld: de vier akteurs slepen een tafel tot tegen het bed. Omdat hij niet uitkijkt, raakt de man op het laatste moment gekneld tussen tafel en bed en daar blijft hij hulpeloos spartelen. Niet bepaald een vondst. Grappig is het wel even, maar een opeenstapeling van zo'n gags gaat eerder op de zenuwen dan op de lachspieren werken. Het is het probleem van alle mimevoorstellingen: de beperking van middelen werkt meestal kontraproduktief, het is steeds hetzelfde arsenaal van buitelingen, tronies en gags dat de dienst uitmaakt.
Het resultaat van deze samenwerking haalt daarmee lang niet de kwaliteit van de vroegere voorstellingen van
Nog te zien in