Date 1995-03-30

Publication De Standaard

Performance(s) Mountain/Fountain

Artist(s) Droulers, Pierre

Company / Organization

Keywords mountain • fountain • voorwerpen • dansvlak • françois • michel • keizer • materialen • mechanische • charleroi

Pierre Droulers speelt met dansers en knikkers

CHARLEROI -- Het gezelschap van koreograaf-danser Pierre Droulers is op de tweede dansmaraton van "Charleroi danses" te gast met een nieuwe voorstelling, Mountain/Fountain. Schrijver en videast Michel François zorgde voor een achtergrondverhaal en leverde er videobeelden bij. Lichte kost, maar wel leuk.

Michel François' verhaal achter Mountain/Fountain is dat van de Japanse keizer Mikkaddo, die het bevel gaf alle voorwerpen in zijn rijk te verzamelen in zijn paleis, om er een definitieve inventaris van te maken. Een onmogelijke en absurde opgave natuurlijk, die leidde tot nietszeggende onderverdelingen als die tussen volle en holle voorwerpen.

Na vijfentwintig jaar, toen men het toch wou wagen de keizer te ondervragen over de zin van deze onderneming, bleek hij te zijn verdwenen onder de immense hoop dode dingen. Die berg dood materiaal ("Mountain" in de titel) kontrasteerde op vreemde wijze met de menselijke aktiviteit eromheen ("Fountain"), noteert Michel François.

Dit verhaal wordt allerminst letterlijk uitgebeeld door Pierre Droulers en zijn vijf dansers. Het verhaal is veeleer de aanleiding voor een spel met de dingen die kriskras naast, op en boven het dansvlak staan of hangen. De ruimte waarin de dans zich afspeelt, is namelijk rietjes uitgesneden uit het zwarte gat van de scène, door een vertikaal en horizontaal houten vlak.

Soms trekken de dansers zich terug naar de schaduwzones aan de rand van dit vlak, waar ze stapels borden en andere materialen manipuleren. Op het dansvlak zelf ontstaat een konflikt tussen de materialen die erop belanden en de dans. Knikkers die rollen tussen de benen van de dansers, of grote touwen die op de scène neerdalen. Ook de achterwand vormt een obstakel: de dansers kruipen erop en zakken er dan weer af, als druppels die van een ruit glijden.

Een videoscherm aan de rand van de scène begeleidt dit gebeuren met allerlei -- soms vrij komische -- opnamen van voorwerpen. Bij voorbeeld een uitgebloeide paardebloem die haar pluisjes maar niet wil verliezen, ook al hoor je op de klankband iemand er uit alle macht tegen blazen.

Fiets

Vreselijk boeiend zijn al deze Spielereien niet: af en toe wel leuk, maar ook niet meer dan dat. Wat deze voorstelling desondanks vrij aantrekkelijk maakt, is de danstaal die Droulers ervoor ontwierp en de precisie en souplesse waarmee ze uitgevoerd wordt. Al van bij de eerste solo van Barbara Manzetti word je gefascineerd door de vreemde, bijna mechanische logika van haar handelen. Zo schuift ze bij voorbeeld ruggelings op de grond voort met een soort fietsbewegingen van de benen, alsof ze voortbewogen wordt door een onzichtbaar voertuig.

Dat effekt zie je telkens weer: er lijkt in de handelingen van de dansers iets te ontbreken, een of ander voorwerp dat de strakke, bijna gymnastiekachtige precisie en zelfverzekerdheid van de vreemde bewegingen kan verklaren. Droulers verzint in de loop van de voorstelling talloze varianten op die tegelijk mechanische en sierlijke bewegingen.

Zijn eigenzinnige bewegingstaal is erg prettig om te bekijken, ook zonder alle poespas met video en voorwerpen. Maar een echte pointe ontbreekt. Daardoor zit Mountain/Fountain soms wel erg dicht bij pure gymnastiek: beweging om de beweging, en niets meer dan dat.

Wie al ontroerende voorstellingen als Comme si on était leurs Petits Poucets en Jamais de l'abîme van Droulers gezien heeft, zal wellicht wat teleurgesteld zijn.

Nog te zien in de "Botanique" aan de Koningsstraat in Brussel op 3, 4 en 5 april.