Date 1996-05-06

Publication De Standaard

Performance(s) Contre Saturne • Unspoken

Artist(s) Mossoux, Nicole • Bonté, Patrick • Maliphant, Russel

Company / Organization

Keywords maliphant • bonté • gravures • saturne • turen • contre • jassen • charleroi • maria • melancolie

Mossoux en Bonté betoverd door melancholie

CHARLEROI -- Niet alles op de biënnale van Charleroi/Danses staat in het teken van "Vitesse et mémoire". Nicole Mossoux en Patrick Bonté presenteren een eerste versie van een nieuw werk, Contre Saturne. Het borduurt voort op het thema van de melancholie, dat als een rode draad door hun werk loopt. Russell Maliphant toonde op dezelfde avond een stukje zuivere dans, in een duet met James De Maria.

Contre Saturne van Mossoux en Bonté is nu reeds, hoewel nog niet af, een intrigerend werkstuk vol betoverende beelden. De choreografen laten zich leiden door wat zij de doodsheid en de afwachtende houding van de huidige tijd noemen, maar veel van hun inspiratie halen ze uit zestiende-eeuwse notie van melancholie. Ook letterlijk, bijvoorbeeld door te verwijzen naar de gravures van Albrecht Dürer.

In het eerste deel, "Familie" zien we de groep van elf dansers bijeengedrumd in het midden van de scène, tegen een diepblauw gekleurde achtergrond. Hun opstelling lijkt op die voor een groepsportret. Na een lange, bijna bevroren stilte, begint hier en daar iemand zijn nek uit te steken, een pas te verzetten, maar altijd heel langzaam en heel weinig.

De gesloten orde van de groep wordt eigenlijk nooit verbroken. Maar de samenhang ervan leidt niet tot levendigheid, er is geen andere dan een louter fysieke nabijheid tussen de dansers. Hun blikken turen wel zeer intens, maar steeds weg van de anderen, naar de verte. En je krijgt het vreemde gevoel dat ze ondanks al dat turen eigenlijk niets zien, dat niets hun blik of gevoel raakt. De immobiliteit lijkt totaal.

Ook het tweede deel, "Le corps et la melancolie" straalt een zelfde onirische, af en toe doodse sfeer uit. We zien 8 dansers in 4 paren in lange jassen verschijnen. Ze zijn naakt onder die jassen, die ze af en toe half of helemaal uittrekken, of over zich draperen als toga's. Met een onbestemde blik, en een zekere ongevoeligheid, ondanks een soms koud-charmante glimlach, tonen ze een arm, een borst of een volledig lichaam. Ze wijzen bij elkaar lichaamsdelen aan of manipuleren elkaar op een afstandelijke manier.

Elk van de poses is een eigenaardige mengvorm van die wat koude naakten die je vindt in oude allegorische gravures en de wassen perfectie van paspoppen in een etalage.

Het derde deel, "Têtes lourdes/le roi n'est plus" keert de sfeer van de voorstelling plots helemaal om. Het is een groteske aanfluiting van de statige waardigheid van een koningsbegrafenis, zoals we die kennen, van oude doeken. De koning wil maar niet doodgaan, de naakte nimfen die het beeld omlijsten willen maar niet blijven staan, en de rouwenden kunnen een dwangmatige seksuele drang maar niet onderdrukken. De depressieve, melancholische teneur van de eerste twee delen krijgt hier een tegenpool.

Licht

De voorstelling "Unspoken" van Russel Maliphant noemt zichzelf een onderzoek naar de ontwikkeling van licht en beweging binnen de choreografie. Afgezien van de vraag of niet elke choreografie dit doet, is dit werk voor liefhebbers van "pure dans" erg genietbaar. Maliphant en De Maria voeren een zeer precies geconstrueerd duet op, met een onnadrukkelijke maar soms indrukwekkende virtuositeit.

De contacten tussen beiden zijn nu eens erg los, bijna toevallig, dan weer als een net beheerste krachtmeting tussen twee lichamen. De bewegingen verlopen zo soepel, dat je erg aandachtig moet toekijken om het ontstaan en verloop van de complexe figuren te kunnen volgen.

Mossoux en Bonté zijn later dit jaar nog te zien in Brussel.