Date 1996-11-02

Publication De Standaard

Performance(s) Cyberchrist

Artist(s) Smits, Thierry

Company / Organization

Keywords roméo-fromm • lucius • hoogdravende • waarheden • smits • protheses • wishful • ingevolge • studiowerk • cyber

Spartelen dat het een lieve lust is

BRUSSEL -- "Studiowerk" heet een nieuw initiatief van het Kaaitheater dat inzoomt op kleinschalig, vernieuwend en/of experimenteel werk. Een eerste reeks voorstellingen kreeg de titel Cyborgs, Protheses, Jezus & Piercings. Allemaal woorden die iets zeggen over het levensgevoel aan het einde van dit millennium. Het is nog te vroeg om te zeggen of de vlag altijd de lading dekt. Met Cyberchrist, een danssolo van Lucius Roméo-Fromm gechoreografeerd door Thierry Sjmits, was dat alvast niet het geval.

Hoewel, je ogen knipperen wel als je de hoogdravende toon van recensies over en inleidende teksten bij deze voorstelling leest.

De choreografie zou gebaseerd zijn op de veertien staties van de kruisweg en op een analyse van dertien anatomische prenten van Vesalius. Er zijn zeker interessante vragen te stellen bij de verschuivingen in de iconografie van het passieverhaal ingevolge de ontdekking van de menselijke anatomie. Maar in deze voorstelling valt daar weinig of niets van te merken.

Er wordt wel nadrukkelijk naar dissectie verwezen: een grote snijtafel waarop Lucius Roméo-Fromm kronkelt en spartelt dat het een lieve lust is, domineert het midden van de inktzwarte scène. Maar daarmee heb je nog geen analyse van een complexe historische vraag. En wat het predicaat "cyber" hierbij komt doen, is helemaal onduidelijk.

De hoogdravende bespiegelingen over het tonen van verglijdende identiteiten, de "crisis van het lichaam" etcetera, lijken mij vooral te wijzen op wishful thinking van de commentatoren. Het lichaam is nu eenmaal een van de plaatsen geworden waar men bij voorkeur ultieme en diepe waarheden gaat zoeken. En choreograaf Smits speelt daar handig op in.

Hij toont een lichaam dat verschillende poses aan elkaar last, in een vloeiende beweging: van lijdzaam naar obsceen en uitdagend, van gespierd en krachtig naar uitgeput en vermoeid. Maar het wordt maar niet duidelijk waar het nu precies om draait, het blijven impressies die elkaar als evenwaardige mogelijkheden afwisselen. Dat soort vaagheid is uiteraard een open invitatie om diepe waarheden te zien. In werkelijkheid gaat het hier echter gewoon om kitsch: de suggestie van een grote inzet die in werkelijkheid onttreekt.

Bij nader toezien is er ook een tweede lezing mogelijk: Smits stapelt een grote massa licht perverse, homo-erotisch getinte cliché-beelden op elkaar tot een reusachtig campbouwsel. Voor wie het op dit niveau bekijkt, en van het genre houdt, is er dan uiteraard wel iets te beleven.

Nog vanavond om 20.30 uur in de Studio van het Kaaitheater aan de O.-L.-Vrouw van Vaakstraat in 1000 Brussel.