Bevallige nachtmerries
De centrale figuur in Ginette Laurins jongste choreografie is de danseres Anne Barry. In een lang gewaad, met hoog gesloten kraag en strak opgestoken haren mimeert zij een wat harkerige schrijfster die haar woorden in de wolken (het achterdoek) schrijft. Al wat de negen andere dansers rond haar uitvoeren, is dubbel interpreteerbaar: zijn het de droomcreaturen die zij al schrijvend tot leven wekt, of noteert zij de beelden die haar bespoken?
Erg belangrijk, is die vraag niet. De inzet van de voorstelling is allerminst de vraag naar de verhouding tussen beweging, schrijven en fantasie, en zelfs niet de vraag naar de wijze waarop het fantasmatische op scène getoond kan worden zonder in kitsch te vervallen. Het uitgangspunt van de schrijvende vrouw is voor Laurin alleen maar een gegeven dat veel stof biedt, om vrij virtuoze, lichtjes mysterieuze beelden op te bouwen, met een schijn van diepgang en samenhang.
Dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Voordelen: Laurin heeft een onmiskenbaar talent om beelden te verzinnen. Met het duet als basis weet zij met haar dansers zeer verrassende composities tevoorschijn te toveren. Hoewel dat niet dadelijk opvalt, is de opbouw en uitwerking van die beelden behoorlijk tot zeer virtuoos. Dat leidt, ook door de kostumering van felgekleurde lappen stof met een "voorwereldlijk" uitzicht en de belichting met sterke clair-obscur effecten, tot een grote herkenbaarheid. Dit is onmiskenbaar een droomwereld, con brio gedanst. Wie in dansvoorstellingen vooral het fantasievolle en virtuoze zoekt, zal door deze productie niet teleurgesteld worden.
De nadelen zijn hiermee ook impliciet gegeven. De voorstelling is conceptueel een zeepbel. Technische complexiteit maskeert een banale kijk op theater als een droomwereld. De poëzie haalt haar effecten niet uit het materiaal waarmee gewerkt wordt (de choreografische taal), maar uit de boodschappen die ermee opgebouwd worden. Dat is vanaf de eerste minuten -- terwijl onder flitsend licht het ene verbazende beeld na het andere tevoorschijn "getoverd" wordt -- duidelijk: deze voorstelling is een charmeoffensief van vijf kwartier. Leuk voor wie graag gecharmeerd wordt, vermoeiend voor anderen.
"The beast within/la bête", choreografie Ginette Laurin, compagnie O Vertigo. Stadsschouwburg Arnhem, 25 januari. Vanavond te zien in de Warande in Turnhout.
