Peter of Petra?
Peter Pan wordt vaak gezien als iemand die niet volwassen wil worden. Choreografe Gonnie Heggen gaat met het populaire figuurtje een heel andere weg op. In een filmpje dat tijdens de voorstelling geprojecteerd wordt, laat zij Nini Poortman opdraven als een halfgaar boswezen, dat zich onledig houdt met het rapporteren aan God van de graad van vrouwelijkheid of mannelijkheid van al het levende. Deze Peter Pan maakt van alle classificaties en geloofsartikels waarmee we gewoonlijk onze waarneming van de wereld ordenen een onzinnig slaatje, waarin de natuur een hoofdrol speelt. En passant wordt zo ook met "weldenkende" wereldbeelden de draak gestoken.
In het bijzonder de absolute waarheid die aan het onderscheid mannelijk-vrouwelijk toegekend wordt moet er hier aan geloven. Peter Pan zelf is een halfslachtig wezen (in theater vaak gespeeld door vrouwen), maar ook in de natuurbeelden op het scherm is het onderscheid der geslachten vaak moeilijk waarneembaar of relevant. En daar speelt de choreografie met veel humor en inventiviteit op in.
Gonnie Heggen en haar drie danseressen ondergaan in de voorstelling voortdurend geslachts- en gedaantewisselingen, maar -- en dat is merkwaardig -- er komt nauwelijks een attribuut aan te pas. Het volstaat dat zij met een slome, nogal wijdbeense pas, met licht vooruitgestoken borst, de scène opdrentelen, of je merkt: dit zijn verveelde macho's.
Dat is des te merkwaardiger wanneer die scène op het einde hernomen wordt, als alle vrouwen naakt op scène staan. Zelfs dan -- met alle geslachtskenmerken voluit in beeld -- blijkt een kleine wijziging in stapritme, houding en blik op een overtuigende manier de transformatie van man naar vrouw mogelijk te maken. Op dezelfde manier draaft de groep ook wel eens op als een groep vrolijk parende konijntjes of als een fee en een bosfaun.
De voorstelling rijgt dit soort grappige vondsten en observaties in een lang snoer aan elkaar. Een van de leukste momenten is die waarin Isabelle Steenbergen het naakte lichaam van Noortje Bijvoets "poëtisch" beschrijft als een landschap van bergen, rivieren en duintoppen, terwijl die laatste er eerder als een ledepop bijstaat.
Minpunt van de voorstelling is echter dat dit soort vondsten en grappige observaties nergens overstegen wordt. Amusant en erg goed gemaakt, maar niet erg beklijvend.
Gonnie Heggen, Looking for Peter. Stuc Leuven, dinsdag 11 maart.
