Date 1997-10-11
Publication De Standaard
Performance(s) ijsch
Artist(s) Baervoets, Alexander
Company / Organization
Keywords ijsch • hahaha • pianos • totaalbeweging • opengelaten • ken-ichi • klankreeksen • vlekschilderijen • mcguire • geamendeerd
Baervoets op ontdekkingsreis : "ijsch" verkent pure dans
In Hahaha waren de improvisaties nog stevig ingebed in een algehele structuur. In ijsch wordt, zowel in het bewegingsmateriaal waaruit de voorstelling werd opgebouwd als in de intensiteit van de uitvoering, veel ruimte opengelaten voor de individuele dansers/vertolkers. Dat levert een dans op die, in een vloeiende totaalbeweging, een zeer rijke schakering van tonen, kleuren en benaderingen vertoont.
Wat centraal komt te staan, is niet zozeer de choreografische structuur als wel de eigenheid van elke afzonderlijke danser. Baervoets heeft er echter zorg voor gedragen een theatrale situatie te creëren waarbinnen de dansers niet als solisten los van elkaar kunnen opereren. Juist de onderlinge afhankelijkheid en een zeker risico spelen een grote rol. Er zijn bijvoorbeeld bijzonder mooie momenten waarin een danser een andere helpt om een moeilijke evenwichtsoefening uit te voeren.
De muziek, 48 variations for 2 pianos van
De opeenvolgende, choreografische beelden verschijnen nooit abrupt: er is altijd een zekere overlapping tussen de interventies van de dansers, vaak met een zekere contrasterende kwaliteit. De spanning tussen de uiterst beheerste bewegingen, vanuit een liggende positie, van Baervoets zelf en de licht clowneske, heftige sprongen en uithalen van
Op die manier is ijsch een zeer boeiende voorstelling, louter vanwege het plezier van het kijken naar de lichamen van de dansers, met al hun eigenaardigheden en hebbelijkheden.
Abstact
Toch blijven er ook vragen bij dit soort werk. Het lijkt op een vreemde manier niet "in fase" met de tijd waarin het gemaakt wordt. Het is, weliswaar op een zeer persoonlijke manier, verwant met exploraties uit de jaren '60 en '70. De scenografie, met haar abstracte beelden (twee "vlekschilderijen" en een zeil) lijkt op een gelijkaardige manier schatplichtig aan die periode. Het lijkt wel alsof Baervoets met zijn werk voor zichzelf probeert het hele traject van de postmoderne dans in hoog tempo te hernemen, om een eigen positie te bepalen tegenover die erfenis. Zonder iets af te doen aan de soms grote kwaliteiten van deze voorstelling, blijft dat wat bevreemdend.
Op tournee doorheen Vlaanderen.