Date 1997-10-15

Publication De Standaard

Performance(s) Ik ben jaloers op elke zee

Artist(s) Fabre, Jan

Company / Organization

Keywords pluym • stralend • bottines • saxofoonmuziek • sliert • fotogenieke • groenachtig • soulhit • doortollende • scènehoeken

Fabre tussen glitter en virtuoos ballet

Leuven -- Ik ben jaloers op elke zee, van Annamirl van der Pluym sluit de reeks solodansen Vier temperamenten van Jan Fabre tijdens Klapstuk 97 af. Uitgangspunt is weer de gesloten, quasi eindeloos diepe scènedoos. De danseres lijkt gevangen in onze blik. Maar ze daagt die ook uit en weet die blik te vangen door de ambigue fascinatie die van haar lichaam uitgaat.

Het lichaam van Van der Pluym ondergaat een merkwaardige gedaantewisseling. Fabre maakt hier dankbaar gebruik van een eigenschap van de danseres die je ook in haar eigen voorstellingen terugvindt. In een oogwenk kan ze van register veranderen; soms zeer subtiel, bijna onderhuids, zoals in Solo M, maar soms ook zeer brutaal en onverhoeds, zoals in Solo 1. Van hoogst ernstig naar ironisch, van ingetogen naar uitbundig en uitgelaten.

Fabre toont haar eerst als een bijna koppotig dier. Een groenachtig doek over het hoofd en zware gummi bottines aan de voeten verbergen armen en lichaam en laten haar benen als schriele stekjes verschijnen. Schots en scheef schuiven de zware klompvoeten wat heen en weer op de voortkabbelende pianoklanken van Thierry De Mey. Symmetrische belichting vanuit twee scènehoeken werpt grote schaduwen op het achterdoek, die dit bevreemdende, groteske beeld nog versterken. Plots doorbrekende klanken van baren die stukbreken op de kust, een hand die tussen de plooien van de stof verschijnt en wonderlijk snel en vlug getrippel doorbreken dit beeld.

In een tweede beweging trekt van der Pluym zich terug in de linker achterhoek van de scène, die baadt in een zacht oranje, halfduister. Bottines en doek verdwijnen, als bij een vlinder die uit zijn cocon komt. Een vaag bekende saxofoonmuziek klinkt op. In een zwarte maillot, met een groen jasje om het middel gegord als een rokje en met stralend witte sokjes komt de danseres naar het midden van het podium toe.

Terwijl ze met een onverwacht zelfverzekerd gebaar het geïmproviseerde jurkje vastsnoert, wisselt de belichting. Een stralend gespannen lichaam wordt door twee convergerende spots onthuld. En is het een indruk, of herken je inderdaad net op dat moment ook de muziek: de intro van Get ready van Rare Earth, een tijdloze soulhit van een vijfentwintig jaar geleden.

Weg is alle gestuntel. Nu volgt één lange, doorgaande beweging op het bezwerende ritme van de muziek. Verstillingen en lang aangehouden poses rijgen zich met doortollende passen en ranke, wilde armzwaaien aaneen tot een lange sliert fotogenieke beelden. Ze verenigen de aantrekkingskracht van glitter en virtuoos klassiek ballet. De echo van Balanchines Agon, ook op Klapstuk te zien, klinkt hier onmiskenbaar in door.

Nog tot donderdag in de Vlamingenstraat 8, Leuven, om 20.30 uur.