Kruisbestuivingen tussen hiphop en dans: "Via" van Hush Hush Hush boeit door zin voor experiment en kwetsbaarheid
Anders dan in Frankrijk, waren er in België nauwelijks kruisbestuivingen te signaleren tussen de hiphop straatcultuur en het officiële danscircuit, toen Hush Hush Hush de podia van de culturele centra veroverde. Voor zijn tweede, Via, werkte Abdelaziz Sarrokh samen met Muziek Lod en componist Rik Verstrepen. De productie is niet meteen een artistieke voltreffer, maar door haar zin voor experiment en kwetsbaarheid zeer boeiend
De verovering van de podia was de grootste verdienste van Carte blanche, de eerste van Hush Hush Hush. Maar er waren ook minpunten: de voorstelling bestond uit niet veel meer dan een reeks verbluffende free style-nummers, bijeengehouden door een anekdotisch en wat moraliserend verhaaltje. De tweede, Via, is boeiender. Er wordt live muziek gebruikt, in plaats van bestaande hiphop. De combinatie die componist Rik Verstrepen uitwerkte is bovendien een zeer ongewone: een cellist (Lode Vercampt), een pianiste (Sandra Lammens) en een DJ (de wereldberoemde DJ Grazzhoppa). Die combinatie dwingt de drie muzikanten om hun houding fundamenteel te herzien. Het is bijvoorbeeld niet noodzakelijk dat de DJ de beat aangeeft; de cello of de piano kunnen die rol evengoed opeisen, wat soms erg merkwaardig, en in alle geval zeer ongebruikelijk is.
Klassiek
Naast de muzikanten staan dansers met een verschillende achtergrond tegenover elkaar. Je ziet vijf mannelijke dansers, die alle een of andere achtergrond hebben in de breakdance, en twee vrouwen: de klassiek geschoolde ex-Parts-studente Anabel Schellekens en de compleet ongeschoolde Geneviève Lagraviere. Zoiets kan moeilijk van een leien dakje verlopen. Daarom komt in de voorstelling vooral het zoeken naar verbindingen tot stand, langzaam opgebouwd naar een eindmoment waarin alle ingrediënten van deze mix werkelijk aansluiting op elkaar vinden. De laatste tien minuten van de voorstelling, waarin Yvan Bertrem bij de dansers het voortouw neemt in een collectieve improvisatie met de muzikanten - soms jutten ze elkaar op, soms spreken ze elkaar tegen bij de richting die het uit moet - zijn daarom artistiek het meest af en ook het meest bevredigend. Anekdotisch Wat voorafgaat is echter niet minder interessant. Het is een soort lang uitgesponnen plaatsbepaling van de verschillende deelnemers tegenover elkaar. Hier sluipt weer een anekdotisch en enigszins overbodig verhalend element in het stuk. Vooral de dansers krijgen elk een soort typetje aangemeten met zijn tics. De bloemenverkoper Khalid Benaouisse, de poetsman Philippe Beloul, de immer met gsm gewapende Mustapha Morabit of de discotheek-bakvissen Lagraviere en Schellekens. Een danser als Mohamed Chairi profileert zich vooral door een sterk uitgewerkt breakdance nummer waarin hij in de finale halsbrekende acrobatieën uithaalt. Als orkestratiemiddel voor de verschillende manieren om zich te vertonen, is dit dunne verhaallijntje werkzaam. Het geeft de mogelijkheid om rustmomenten in te lassen na scènes waarin enkele deelnemers zich laten gaan in hun topact, los van de groepscontext. Zo wordt de geleidelijke opbouw van een dialoog tussen de verschillende deelnemers op een vrij vanzelfsprekende manier zichtbaar gemaakt.
Je merkt echter dat deze voorstelling nog heel wat groeitijd behoeft. De bijdrage van een klassiek geschoolde danseres als Schellekens bijvoorbeeld wordt nauwelijks overgenomen door de anderen, terwijl zij - met vallen en opstaan - wel de basistrucs van de anderen integreert. Iets wat allicht te maken heeft met een meer analytische kijk op het "hoe" van dans vanuit haar opleiding. De mogelijkheden die Via nog kan exploreren, liggen voor het grijpen. Die suggestie maakt de voorstelling ook nu al boeiend.
Hush Hush Hush speelt nog op 20 maart (CC Hasselt), 27 maart (CC Lommel), 23 en 24 april (De Vooruit; Gent) en 15 mei (Westrand, Dilbeek).
