Date 1998-10-13

Publication De Standaard

Performance(s) Hanging out with Jesus

Artist(s) Van Gorp, Bert • Tuan, Sean

Company / Organization

Keywords nonnen • dwangmatige • mime • oorspronkelijkee • hanging • nonnenmoppen • priester-en • voortselling • beweginstaal • pertinents

Bert Van Gorp op de dool

Een oude 2pk, volgeladen met drie priesters en twee nonnen, gestrand in de woestijn. Dat is het basisgegeven van Hanging out with Jesus. Kan men zich een duidelijker zinnebeeld voorstellen van de morele inzinking of de absurditeit van het religieuze bestaan?

Wellicht niet, maar de vraag na zo'n openingszet is hoe dat gegeven gestoffeerd moet worden.

Bert Van Gorp en Tuan John maken de keuze om in een reeks min of meer verhalende scènes de voortschrijdende ontreddering van deze mensen te laten zien. Die eindigt ermee dat allen hun habijt of priesterkleed afwerpen. De vrouwen eindigen in badpak en geven zich over aan de zo lang onderdrukte lichamelijke verlangens. Deze omkering wordt vooraf al aangekondigd, eerst door de sombere overpeinzingen van de personages, later door een scène waarin een van de nonnen door de duivel bezeten is.

De thematiek die Van Gorp aansnijdt, leent zich niet zo makkelijk om vertaald te worden in een voorstelling die hoofdzakelijk op dans en mime gestoeld is. Het gevaar van een louter anekdotisch presentatie van de boze gedachten die de personages bespoken, is niet denkbeeldig.

Je moet vaststellen dat de makers van dit stuk recht in die val lopen. Eerder dan een soort inzicht in wat hier gebeurt -het failliet van een bepaalde levenskeuze- krijg je een reeks min of meer grappige en potsierlijke situaties voorgeschoteld.

Daarmee krijg je uiteraard de lachers wel op je hand. Maar anderzijds maakt het geheel een wel erg belegen indruk, alsof je naar een reeks priester-en nonnenmoppen zit te luisteren. Niet bepaald een actuele aanpak van het gegeven.

Dat betekent niet dat de voortselling helemaal mislukt. Hier en daar zie je wel interessante aanzetten in de beweginstaal om het thema te exploreren. Het dwangmatige groepsdansen, als van een groep mensen die door koppige herhaling van rituelen een oorspronkelijkee bezieling weer wil oproepen, is bijvoorbeeld goed gestructureerd.

Ook videobeelden leveren af en toe een interessante subtekst aan wat op scène gebeurt. Maar bij deze scènes en beelden is een wat dwangmatige grappenmakerij eveneens niet veraf. Door het opdelen van het stuk in vele aparte taferelen, krijgt het geheel bovendien weinig vaart en samenhang. Hier is een kans gemist om met dans en mime iets pertinents te vertellen.