Date 1998-11-24

Publication De Standaard

Performance(s) Dialogue with Charlotte

Artist(s) Hoghe, Raimund

Company / Organization

Keywords hoghe • engelkes • raimund • intens • chaplins • liefdesduetje • melancholisch-romantische • allerscherpst • charlotte • vrouwenbeelden

Hoghes vrouwbeeld

"Dialogue with Charlotte" van Raimund Hoghe stelt hetzelfde probleem als Pour la fin du temps van Jan Ritsema: waarom gaat iemand zonder enige training als danser en zonder de goede fysieke constitutie, op een groot podium staan om te dansen?

Hier rijst dat probleem zelfs op zijn allerscherpst: de kleine, gebochelde Hoghe contrasteert extreem met de rijzige Zweedse Charlotte Engelkes. Het allereerste beeld lijkt daardoor een archetypische voorstelling van een moeder met haar kind. Hand in hand, in tegenlicht, zodat je alleen hun contouren ziet. Dat het beeld tegelijk ook het slotbeeld van de twee geliefden op weg naar een betere toekomst uit Chaplins Modern Times oproept, veroorzaakt een dubbelzinnigheid die de hele voorstelling zal blijven duren.

Het stuk wordt gedragen door de nadrukkelijk aanwezige klankband met schlagers. Het verleent het spel een bijna naïeve melancholisch-romantische sfeer, nog versterkt door het slepend trage tempo.

De spelletjes die de twee met elkaar spelen, geven de dingen soms zelfs een kinderlijk karakter. In een scène waarin de twee dansers een naïef Italiaans liefdesduetje lippen, zie je echter hoe dubbelzinnig die naïviteit en romantiek is. Zowel Hoghe als Engelkes scheppen plezier in zingen en dansen, maar laten merken dat ze maar al te goed het lichtjes onnozele van het liedje én de act beseffen.

Engelkes danst meestal vol zelfvertrouwen, nu eens met gesloten ogen, dan weer met een intens tevreden blik recht naar de kijker gericht. De licht aangezette, maar toch zeer duidelijke erotische suggestie van haar bewegingen, direct aan film en televisie van 30 jaar geleden ontleend, suggereert een intens innerlijk genot. Als ze danst, valt zij met zichzelf samen, zonder vervreemding of hinderlijk zelfbewustzijn.

Tenminste, dat is wellicht de wijze waarop de bijna noodzakelijkerwijze van zijn eigen lichaam bewuste Raimund Hoghe de vrouwenbeelden op het scherm moet gezien (en als model begeerd) hebben. In tegenstelling tot haar gaat het bij Hoghe dan ook nooit vlot, en sluit hij de ogen nooit. Wat Hoghe hier in dans uitdrukt, is de mate waarin de vrouw in onze wereld "het symptoom van de man" is.