Date 1999-06-11

Publication De Standaard

Performance(s) Paradis

Artist(s) Montalvo, José

Company / Organization Cie Montalvo-Hervieu

Keywords paradis • doeken • gratuit • erachter • applaudisserende • fauna • entertainmentgehalte • gemuteerde • verfoeien • ronddartelen

Breakdance in suikerverpakking

Breakdance in suikerverpakking

Van onze medewerker BRUSSEL -- Het Franse dansensemble Cie Montalvo-Hervieu is hier nauwelijks bekend. Maar als het aan het stormachtig applaudisserende publiek van het PSK ligt, zal daar gauw verandering in komen. Dat enthousiasme betrof allicht het hoge entertainmentgehalte en de stilistische kracht van de voorstelling, want inhoudelijk is Paradis een zeepbel.

De voorstelling berust op één gimmick. Achterin de scène hangen twee witte doeken, met telkens drie losse panden, die als projectiescherm kunnen dienen, maar ook toelaten haast onmerkbaar achter de doeken uit tevoorschijn te komen of te verdwijnen.

Dat maakt het mogelijk filmbeelden met live dans te combineren. En dat is precies wat in deze voorstelling op een zeer vernuftige manier gebeurt.

Bij aanvang zijn op de schermen grote pluchen gordijnen geprojecteerd, die opgaan. Het witte doek dat erachter verschijnt, wordt op zijn beurt door dansers opgeheven, om ons een blik te gunnen op een wondere circuswereld erachter: dieren voeren er samen met dansers broederlijk virtuoze kunstjes op.

De hele voorstelling lang wordt gespeeld op wat achter deze doeken gebeurt. Tussen de projecties zitten beelden van olifanten, zebra's en andere wonderlijke fauna die als het ware uit het niets opduiken in de dans.

De mogelijkheden van deze vermenging van filmbeelden en "echte" gebeurtenissen, worden ook ten volle uitgebuit om de choreografie virtuozer en complexer te laten lijken dan ze in feite is.

Choreograaf José Montalvo maakt in Paradis een spektakelrijke collage van Afrikaanse dans, hip hop, breakdance en een gemuteerde vorm van ballet die nog het meest aan een fenomeen als de New Yorkse Rockettes doen denken. Nuance is niet aan deze dans besteed. We zien ongelooflijk springerige, prettige poppetjes in felle kleuren ronddartelen en huppelen, zo staccato als maar kan. De blikvangers zijn echter de zwarte dansers en de breakdancers die, veel meer wezens van vlees en bloed dan de balletpoppetjes, het ritme aangeven en hun persoonlijke stempel drukken op het gebeuren.

De vondst van de voorstelling is echter dat je tegelijk op het scherm haast ongelooflijke capriolen ziet van dezelfde dansers, dingen die je alleen mogelijk acht in stripverhalen of tekenfilms.

Hard hollen in het luchtledige bij voorbeeld, elkaar in vervaarlijk evenwicht als trap gebruiken en ga zo maar door. De truc is nochtans simpel: het gaat om opnames van bovenaf van dansers die op hun zij op de grond liggen en doen alsof ze lopen, springen, klimmen. Maar het effect is soms ronduit briljant en grappig.

Gratuit

Om de pret te verhogen worden echter ook kleine sketches ingelast die soms op het randje van het infantiele zijn.

Een grap met een man en twee vrouwen die gorgelen en met water spuwen verwijst als clownerie natuurlijk naar het virtuele circus achter de projectieschermen, maar dat maakt het niet minder gratuit.

Dat gratuite geldt overigens voor de hele voorstelling. Ze exploiteert wel de aantrekkelijke kanten van straatdansen, maar maakt er tegelijk onschadelijk circusamusement van. Een vreemde voorstelling van het paradijs toch wel.

Het vreemdste aan deze zeer "professionele", vermakelijke maar helaas ook vederlichte voorstelling vond ik echter dat het publiek hier uit de bol ging voor een manier van dansen als breakdance, die het op een straathoek in de stad wellicht zou verfoeien. Het kan vreemd gaan in de wereld. Pieter T'JONCK