De twee Harries (Ton Kas en Willem de Wolf) waren ooit kompanen in een schlagerband. Ze boekten "successen" op "wereldpodia" op Spaanse toeristenstranden. De ene liet sindsdien, verbitterd en verongelijkt, het muzikantenbestaan achter zich om zich te verrijken met louche zaakjes. Hij kan zich nu alles permitteren, zelfs een "gestudeerde" stoeipoes (Tara Elders). Maar de gemankeerde glorie en vroegere ontbering blijft knagen: zijn grootste vreugde is het achteloos vernoemen van de kostprijs van wat hem omringt.
De andere Harry boerde, met steeds minder succes, alleen verder. Zijn vrouw liet hem ook staan. Maar kunstenaar zijn, houdt hij zich voor, is toch beter dan, zoals zijn familieleden, werken in een soepfabriek. In de bloemenfotografie ziet hij zelfs een nieuwe artistieke toekomst voor zichzelf.
Ze ontmoeten elkaar opnieuw in de flat van het vriendinnetje van de rijke Harry. Die kreeg net een onderscheiding voor een liedjestekst die in een coverversie populair geworden is. Het toneelbeeld verraadt met zijn protserig meubilair en grote drankvoorraad in de bar dadelijk wat een parvenu die rijke Harry is. Hij doet er het hele stuk lang alles aan om zijn vroegere metgezel in te peperen hoe miezerig en mislukt zijn bestaan is.
Dat begint al met het opzichtige pak van de arme Harry, een moedwillig vergiftigd cadeau van de ander. Met zijn sprieterige gestalte weet arme Harry zich immers geen houding te geven in dit pak. Daartoe ontbreekt hem nu eenmaal, net als in zijn muzikantenjob, de flair. De loom-sensuele vriendin, die hem nauwelijks een blik waardig acht, helpt al even weinig om zijn zelfvertrouwen op te krikken.
De climax is een denigrerende suggestie voor een liedjestekst. Arme Harry leest dit verkapt autobiografisch gerijmel over ene Joyce die wegging, ter goedkeuring voor. "Vervang Joyce door soep, dan zal het werken", zegt rijke Harry heel wat later, en tot consternatie van de ander klopt dat ook: de tekst krijgt zowaar een ondoorgrondelijke ironie.
Van de weeromstuit blijkt uit deze pesterijen echter niet alleen wat een stumper arme Harry is, maar ook hoe onbevredigd de rijke, zelfverzekerde Harry wel is. Hoe goed hij dat achter zijn branie ook verbergt. Het stuk, dat komisch aanzet, voortbouwend op de frappante verschillen tussen de twee types, eindigt zo in een navrante sfeer, Céline niet onwaardig.
Het lachen vergaat je, vooral omdat Kas en de Wolf zowel in hun spel als in de tekst een zeer grote finesse en psychologische trefzekerheid ontwikkelen. Niet te missen.
De Harries spelen "Op = Op". Nog van 23 tot 25 november in het Nieuwpoorttheater (Gent), 09-223.00.00
