Date 2001-01-20

Publication De Standaard

Performance(s) Gravitations-Duo

Artist(s) Leroux, Brice

Company / Organization

Keywords

Mensenlichamen/Hemellichamen

Brice Leroux, ooit danser bij Rosas, gaat als danser en choreograaf steeds eigenzinniger tewerk. Dat blijkt niet alleen uit zijn bijdragen aan werk van anderen, zoals het complexe Schauet doch van Alexander Baervoets. Ook zijn eigen werk laat zich niets gelegen aan de gebruikelijke noties over dans.

Continuum exploreerde ingewikkelde geometrische figuren. Door het schemerduister, waarin je de dansers eerder vermoedde dan dat je ze echt zag, kreeg de voorstelling ook een erg enigmatisch, dromerig karakter. Die voorliefde voor geometrie, clair-obscur en dromerigheid keert ook terug in zijn nieuwe voorstelling, Gravitations-Duo.

Je ziet hoe Leroux en David Hernandez elkaar sleepvoetend achtervolgen in een baan rond een ingewikkelde compositie van cirkels die met krijt op de grond getrokken is. Naarmate het licht in de zaal wegdeemstert en achter het podium een reeks spots zwakjes oplicht, wordt het parcours van de twee mannen ingewikkelder, zonder dat hun kaarsrechte houding en gelijkmatige tred wijzigen. Of toch: hoe dichter ze bij elkaar komen, hoe meer ze ei zo na naar elkaar toe lijken te vallen.

Die wederzijdse gravitatie wijzigt op de onverwachtste momenten de baan die ze afleggen: plots lopen ze achteruit rond elkaar, of stoten ze elkaar zonder enige aanraking af. Maar steeds zonder enige zichtbare aandoening of wijziging in hun houding en tred, op minieme tempovariaties na.

De klankband vol ondefinieerbare geluiden, van de hand van Thierry De Mey, versterkt het gevoel dat je kijkt naar twee hemellichamen die rond elkaar cirkelen in een onvoorspelbaar spel van aantrekking en afstoting. Een spel dat in zichzelf steeds gelijk blijft, hoewel dezelfde situatie zich nooit twee keer voordoet. Na een tijd verlies je je helemaal in de ingewikkelde wiskunde van deze twee bewegende lichamen.

Het einde van de voorstelling komt in zicht als de lijnen op de grond helemaal uitgewist zijn door de voetstappen van de twee dansers en de klankband uitsterft, maar toch houdt ze principieel nooit op. Je verlaat de zaal wanneer je wilt. Applaus is er niet bij. Je neemt je trance, vreugde of ergernis mee uit de voorstelling, zonder er lucht aan te kunnen geven. In mijn geval was het eindgevoel een mengeling van dat alles.

Leroux toont op een vernuftige manier hoe een minimum aan middelen een maximum aan haast architectonische helderheid kan opleveren, die tegelijk hypnotiserend werkt. Maar er was ook een stemmetje in mij dat zeurde: wat is het verschil met een geavanceerde screensaver, wat is de inzet voor en van die levende lijven hier nog? Voor het antwoord op die vraag liet de voorstelling mij in de kou.

Brice Leroux danst "Gravitations-Duo", 18 januari in Stuc (Leuven). De voorstelling staat voorlopig niet meer op het programma.