Date 2001-02-20

Publication De Standaard

Performance(s) Earoticity

Artist(s) Pogliani, Michele

Company / Organization Compagnie Michele Pogliani

Keywords pogliani • earoticity • compagnia • michele • domicilo • samplet • cybertijdperk • videofiguurtjes • cut-and-paste-techniek • fisso

Poppetjes in cyberspace

Het hoeft niet te verwonderen dat ook in de danswereld de cybergedachte enige deining veroorzaakt: we worden zowat overal om de oren geslagen met slagwoorden als "virtueel". Als je handelswaar en je vak het reële lichaam is, is dat reden te over om na te denken.

Vraag is wel hoe je dat dan doet, op een podium, zonder woorden, maar met beweging. De Italiaan Michele Pogliani lost het probleem in zekere zin eenvoudig en charmant op door in zijn Earoticity videospelletjes honderdvoudig uitvergroot na te bootsen met echte dansers.

De voorstelling opent met een donderslag, lichtgeflikker en een grafstem die in het Engels aankondigt dat we de grenzen van tijd en ruimte zullen overschrijden. En dan begint het spelletje, al heb je als toeschouwer geen joystick om de actie te sturen. We zien kleurige, sci-fi-gewijs uitgedoste dansers die met een zekere houterigheid, net poppetjes, heen en weer bewegen over de scène. Die is, op een wat knullige manier, verbouwd tot een reusachtige monitor met ingebouwde luidsprekers. Voorst gebeurt er echter niets wat maar half zo spectaculair is als wat je in het eerste het beste videospelletje kan beleven, zoals neerstortende rotsen en vreselijke monsters alom.

Nee, je krijgt aanvankelijk tamelijk rechttoe rechtaan dans van de zes poppetjes op scène volgens minder en meer ingewikkelde patronen. Dat Pogliani ooit bij Lucinda Childs werkte, is goed merkbaar aan het plezier in dit borduren van patronen.

Naarmate de voorstelling echter vordert, wordt het register van de dans complexer en vooral meer ironisch. Terwijl de klankband tussen de spelgeluiden door flarden van bekende muziek, een vleugje Marilyn Monroe hier, een scheutje "Voix Bulgares" daar samplet, ontwikkelt ook de dans een "cut-and-paste-techniek" van dansstijlen.

Daarin bevrijden de dansers zich van het houterige van videofiguurtjes. Je ziet plots wat het verschil is tussen de virtuele beeldjes en de echte lijven. Die laatste kunnen, zonder enige nadruk, door kleine nuances en verschuivingen in tempo en nadruk, humoristisch worden.

Is dat een leuke en goed gebrachte vondst, Pogliani raakt toch niet veel verder dan een milde ironie. Een beetje voorspelbaar krijg je op het einde wat lacherige gruwelscènes en wordt de draak gestoken met de primitief-narcistische verbeeldingswereld van "games".

Maar een echte pointe is in deze voorstelling ver te zoeken. Ondanks gespierd taalgebruik in het programma is dit vooral prettig vermaak waarin de inzichten over het lichaam in het cybertijdperk geen sterke of heldere verbeelding krijgen.

Compagnia Michele Pogliani danst "Earoticity" , gezien in deSingel in het kader van 2x Italiaanse dans, 16 februari. Op 20 en 21 februari in dezelfde reeks "Senza domicilo fisso" van Monica Casadei en Compagnia Artemis.