Welke plaats voor welk lichaam?
"De eerste keer dat ik met Boris Charmatz danste, dacht ik dat hij een psychopaat was", zei Steve Paxton onlangs in een onbewaakt moment na een improvisatie met deze Charmatz. "Maar niets is minder waar".
Deze uitspraak zegt alles over deze jonge Fransman, die door de kritiek op handen gedragen wordt: hij bevraagt de dans en de plaats van het lichaam daarin. Hij doet dat op zo'n fundamentele, drastische manier dat zelfs een door de wol geverfde choreograaf en danser als Paxton van zijn stuk raakt door het eindresultaat.
In 1992 richte Boris Charmatz "l'Association Edna" op, samen met Dimitri Chamblas. "Edna" is geen gezelschap in de gebruikelijke zin van het woord. Het is eerder een plek, een laboratorium waar kunstenaars zoeken naar middelen om de dans het kritisch potentieel, de rijkdom en de vrijheid terug te geven die nu maar al te vaak ontbreken. Dat brengt hem in de buurt van andere baanbrekende hedendaagse choreografen als bijvoorbeeld Jérôme Bel, Tom Plischke of Xavier Leroy. Misschien niet toevallig toont ook Charmatz een grote belangstelling voor beeldende kunst. Al in "Les disparates", zijn tweede werk, functioneert de grote sculptuur van Toni Grand als tegenspeler voor de danser. Zijn voorlaatste en nagenoeg onbeschrijflijke, helse werk, "Con Forts Fleuve", las helemaal als een performance waarin de conventionele grens tussen toeschouwer en speler opgeheven werd.
Deze week toont Kaaitheater "Statuts", een werk dat niet toevallig het epitheton "voorstel" meekreeg. Het werk is een uitvloeisel van een performance-installatie van de kunstenaar Gilles Touyard. Zijn confrontatie tussen lichaam en machine ensceneert een karakteristiek gebaar van een plastisch kunstenaar. Lichamen op een sokkel zetten om ze er tegelijk weer af te halen. Een groep kunstenaars vond hierin inspiratie om op analoge wijze een context te scheppen waarin onderzocht wordt welk statuut de artistieke daad in verschillende disciplines verleent aan het lichaam en de lichamelijke aanwezigheid. "Statuts" werd zo een wandeling langs verschillende kunstwerken, installaties en voorstellingen. Samen bevragen ze het statuut van het lichaam in de kunst. Dat lichaam kan aanwezig zijn als levend, bewegend ding of alleen indirect nog opgeroepen worden in plastisch werk. In dit werk is dat zeer letterlijk het geval. Sylvia Bossu, de maakster van een installatie voor personenweegschalen en geluidsapparatuur, is ondertussen overleden.
De verschillende disciplines staan hier niet netjes gescheiden naast elkaar. Ze worden op voet van gelijkheid en tegelijk getoond. Op het programma staan teksten van Hollis Frampton, gebracht door Vincent Dupont, een installatie-performance van Gilles Touyard, Julia Cima en Boris Charmatz. Er zijn zeefdrukken van Jean-Luc Moulène en installaties van Sylvia Bossu en Bertrand Lamarche. Aan de toeschouwer om de uitdagingen die de kunstenaars stellen te beantwoorden met zijn eigen ervaring en sensibiliteit.
Van 7 tot 10 maart in de Studio's van het Kaaitheater om 20.30 u. Reservaties 02-201.58.58.
