Geschreeuw in het wilde weg
Geschreeuw in het wilde weg
Davis Freeman en Lilia Mestre leerden elkaar als acteurs/dansers kennen bij 'Les Ballets C. de la B.' ten tijde van Hans van den Broecks 'They feed, we eat, eat, eat_'. Ze hebben een erg verschillende achtergrond. Lilia Mestre danste in de begindagen van de hedendaagse dans in Portugal onder meer bij Vera Mantero en choreografeerde en danste later ook in het buitenland. Davis Freeman, de jongere broer van Margaret Stuart Freeman - beter bekend als Meg Stuart -, werd zowat in het theater geboren en kwam lange tijd aan de kost als theater- en filmacteur in de VS. Op aanmoediging van zijn zus kwam hij de laatste jaren in Europa werken. Mestre en Freeman zijn sinds hun periode bij 'Les ballets' in het gewone leven een paar. Maar ook op het podium opereren zij samen onder de naam 'Random Scream'. Ze werkten bijvoorbeeld samen aan de performance-voorstelling 'Too Shy To Stare'. De onorthodoxe vorm van die voorstelling is een goed voorbeeld van waar de groep voor staat. Door een voorstelling slechts aan één toeschouwer tegelijk te tonen worden de gangbare verhoudingen binnen het theater op hun kop gezet en zichtbaar gemaakt. Dat onderzoek reveleert ook een bredere interesse van Freeman en Mestre in de manier waarop een maatschappij zichzelf begrijpt en voorstelt. 'Random Scream' beperkt zich niet tot het medium theater of dans alleen. In de toekomst zien Freeman en Mestre zich evengoed films of beeldende kunst maken.
'Fading Fast', de voorstelling waarmee ze nu naar Gent komen, is misschien wel het meest theatrale werk van Freeman en Mestre. Voor dit stuk nam het stel zich voor om elk voor zich een korte performance uit te werken en nadien, op basis van de raakvlakken tussen beide stukken, een derde deel te verzinnen. Wellicht niet toevallig blijken beide performances te draaien rond de vraag hoe de cultuur ons een rad voor de ogen kan draaien, ons kan verleiden of dwingen dingen te doen die in rationeel opzicht onzinnig zijn. 'Mr. Minstrel/A Pope Is Dead' van Davis Freeman is bijvoorbeeld een heel wrange bespiegeling over de (bedenkelijke) Noord-Amerikaanse traditie van de 'minstrel', een blanke acteur die zwart geschminkt de zwarten uitbeeldt als een bronstige, muzikale maar vooral ook inferieure mensensoort. Freeman neemt hier het verhaal van zijn eigen grootvader, ook een 'minstrel', als uitgangspunt. Deel twee, 'Missing Link', is een dansperformance van Lilia Mestre, waarin zij via representaties van lichamen onderzoekt hoe identiteit gedacht wordt. Ze laat zien hoe lichamen macht uitstralen, hoe het menselijke lichaam zich door het ontbreken van beharing van het dierlijke onderscheidt of hoe het lichaam een ritueel karakter kan krijgen. De voorstelling wordt afgesloten met een derde deel, het eigenlijke 'Fading Fast'. Hier gaan de beelden die beide performers in de vorige delen los van elkaar ontwikkeld hebben, over elkaar heen schuiven. Terwijl de eerste twee delen een vaststaande voorstelling vormen, is dit deel nog steeds in beweging. De voorstelling die nu te zien is, zal dus wellicht in sterke mate afwijken van de eerdere vertoningen in Brussel in het najaar.
Pieter T'JONCK
'Fading Fast' staat op zaterdag 10 mei om 20u in de Domzaal van de Gentse Vooruit. Inlichtingen en reservering: www.vooruit.be of 09/267.28.28. Vandaag, 7 mei, kan men ook nog een laatste keer gaan kijken naar 'Too Shy To Stare'. Men kan voor deze voorstelling enkel via het Bespreekbureau reserveren en moet vooraf foto's laten nemen. De praktische afspraken daarover verneemt men bij de reservering.
