Date 2003-11-29

Publication De Tijd

Performance(s) As if your death was your longest sneeze ever

Artist(s) Sharifi, Hooman

Company / Organization Impure Company

Keywords sharifi • impure • zalven • aanslag • company • voelt • overtreedt • metaalplaten • lijfcontact • stelligheid

Woorden en blikken in het ijle

Woorden en blikken in het ijle

Impure Company

27 november 2003Monty Antwerpen

In het stuk 'As if your death was your longest sneeze ever' zoeken de Iraans-Noorse choreograaf Hooman Sharifi en zijn Impure Company de grenzen op van het toonbare. Dat lukt aardig, maar de bedoeling blijft onduidelijk.

Voor de voorstelling krijg je een boekje. Daarin spreekt de groep de gedachte uit dat het persoonlijke politiek is en dat zij streeft naar evenwaardige communicatie met het publiek. Je voelt dat onder de stelligheid ervan twijfel schuilt. De andere teksten draaien rond het hedendaagse onvermogen gelukkig te zijn. Ze verraden inderdaad dat de groep zelf wel weet hoe onbestemd en onvervulbaar dat verlangen is, maar het desalniettemin ter sprake wil brengen.

Daarvoor overtreedt Sharifi de oudste theaterregel: hij doorbreekt de denkbeeldige grens tussen publiek en spelers. Eerst zachtaardig, met een inleiding voor het publiek dat zich in de lege zaal in een kring om de spelers schaart. Die vriendelijkheid slaat echter om als de vier dansers, twee mannen en twee vrouwen, minutenlang als gekken met knuppels op metaalplaten meppen. Het oorverdovende lawaai is een aanslag op je zinnen. Het krijgt zelfs het karakter van terreur als Sharifi alle toeschouwers begint te filmen. Voor een doorgewinterde toeschouwer niets nieuws, maar het blijft een aanslag op je positie.

Slaan en zalven

Daarna wordt het publiek genood naar het podium te verhuizen. Als het op kriskras door elkaar geplaatste stoelen gezeten is, wordt het bedolven onder luide muziek, maar ook getrakteerd op bonbons. Alweer: slaan en zalven.

Voorspelbaar genoeg volgt daarna de video die Sharifi even tevoren maakte. Toont die het ongemak dat je als toeschouwer voelt als je je veilige positie verliest, de woeste sprongen van de dansers tussen de groep mensen op het podium doen dat nog veel meer. Het blijft immers niet bij springen, ze kijken je vaak van dichtbij aan. Een situatie die zelfs in een niet-theatrale omgeving moeilijk te harden is. Des te meer hier. Hier keert de premisse van de voorstelling zich echter tegen zichzelf: deze communicatie is niet evenwaardig en kan ook enkel in een theater. Maar welke vorm van contact of gedachtenwisseling dit moet opleveren wordt daarom niet duidelijk.

De verrassing van de avond volgt pas dan. De confrontatie tussen dansers en publiek wordt hernomen, maar deze keer staat het publiek recht en is het podium bijna volledig verduisterd. Nu de toeschouwer zijn zicht verloren is, blijft alleen het voelen over. De acteurs komen heel dicht, soms met volledig lijfcontact. Of een kijker dat nu prettig vindt of haat, het voelt in elk geval letterlijk anders aan dan kijken naar een stuk. Alleen ook hier: wat de makers willen zeggen, al is het intuïtief, is niet te achterhalen. Het gevoel dat ze opwekken blijft in het ijle hangen.

Pieter T'JONCK

Op 27, 28 en 31 januari toont de Impure Company in de Monty, Antwerpen een try-out van een nieuw werk. Ze zijn later dit seizoen ook in Kaaitheater, Brussel, te gast.