Date 2004-04-08

Publication De Tijd

Performance(s) Shelf Life

Artist(s) Manson, Caden

Company / Organization Big Art Group

Keywords trash • frankie • wendy • camera • max • shelf • scherm • wagen • life • kortademig

Het kwaad bestrijdendoor het te omarmen

Het kwaad bestrijdendoor het te omarmen

Shelf Life

Kaaitheater Brusseldinsdag 6 april

(tijd) - 'Shelf Life' van het Newyorkse ensemble Big Art Group, geregisseerd door Caden Manson, is een uitzinnige, vormelijk sterke uitvergroting van de mentale leefwereld van de onderlaag van de Amerikaanse samenleving. Het is meteen een virulente kritiek op de troep die tv-zenders spuien.

Over de breedte van het podium is een smal scherm gespannen. Daarop volg je de belevenissen van de Amerikaanse 'white trash'. De spilfiguur is Frankie, een 'dom blondje', verslaafd aan bezittingen, eten en cola. Twee mannen en een vrouw vallen op haar. De nichterige kledingverkoper James, de gestoorde macho Max en de lesbische huisvuilophaalster Wendy. In een mum van tijd begrijp je dat geen van hen zich iets gelegen laat aan wie Frankie werkelijk is. Het volstaat dat ze willoos de belichaming wordt van hun banale wensdromen over een geslaagd leven. Voor even toch.

De burleske verhaallijn toont het conflict dat ontstaat als Frankie plots met twee of drie van haar aanbidders tegelijk geconfronteerd wordt. Op dat moment wordt zij het strijdtoneel van tegenstrijdige voorstellingen van de Amerikaanse droom. En natuurlijk kan er maar één de juiste zijn. Het verhaal eindigt op een vuilnisbelt waar de vier personages elkaar een laatste keer ontmoeten. De drie 'minnaars' verscheuren er Frankies lichaam. Ze blijven beteuterd achter, met een arm, een hoofd of een been. Het object van hun verlangen is 'trash' geworden. Maar geen catharsis hier: dat dit object altijd 'trash' was, en als 'trash' alleen hun eigen trashy bestaan weerspiegelde, komt in geen geval op bij deze bordkarton figuren.

Live

Deze film haalt zijn slagkracht niet zozeer uit het verhaal, maar uit het merkwaardige opnameprocédé. De beelden worden live, ter plaatse, gemaakt. Op een staaf boven het projectiescherm werden enkele camera's gemonteerd. Achter het scherm zie je de hoofden en voeten van de acteurs bewegen voor die camera's. Die opnames bereiken 'in real time' het scherm.

Samen met de film zie je dus meteen 'the making of'. Als Wendy op het scherm naast Max in de wagen zit, zie je dat ze in werkelijkheid ver uit elkaar staan, elk voor een andere camera. Die directe montage verhindert dat de camera onverwacht snijdt naar een andere kijkhoek of locatie.

De oplossing is simpel. Pancartes die voor de camera's geschoven worden, geven aan wat Wendy en Max zien vanuit de wagen. Of verschillende acteurs spelen dezelfde rol. In dit verhaal volstaan een identieke pruik of rok immers om een personage aan te geven. Om de locatie aan te duiden zijn er ten slotte boven het podium lichtborden opgehangen die aangeven waar de actie zich afspeelt.

Die briljant uitgekiende vorm is echter meer dan een effect: ze toont het geprefabriceerde, inwisselbare karakter van de werkelijkheid, mensen inbegrepen, zodra je kijkt door de bril van een 'sitcom'. Als kritisch statement is het stuk wat kortademig: deze manier om het kwaad te bestrijden door het te omarmen is net iets te veel Adorno voor beginners om helemaal te overtuigen.

Pieter T'JONCK

Nog vanavond om 20.30u., Kaaitheater, Sainctelettesquare, Brussel. Informatie: 02/201.58.58 of www.kaaitheater.be

saskiav