Kunst voor een nieuwe generatie
Laatste editie van 'Dedonderdagen'
(tijd) - 'Dedonderdagen' in deSingel in Antwerpen brengen een rijke waaier aan kleinschalig experimenteel werk uit verschillende disciplines als muziek, theater, dans en zelfs literatuur en beeldende kunst. Vanavond heeft de vierde en laatste editie van het eerste seizoen plaats. Een terugblik met programmamedewerker Tom Bonte.
De naam van deze programmareeks, 'Dedonderdagen', laat vermoeden dat deze evenementen een begrip zijn. Nochtans waagt deSingel zich hier op relatief onbekend terrein. Toch bestaat de ambitie om deze 'format' meerdere jaren vol te houden. Tom Bonte blikt terug op het afgelopen jaar.
'deSingel brengt, al was het maar door zijn infrastructuur, vooral grotezaalproducties. Het aanbod van kwalitatief hoogstaande producties voor de grote zaal daalt echter de laatste jaren. Die 'markt' wordt bovendien beheerst door oudere kunstenaars, en weerspiegelt niet noodzakelijk recente vernieuwingen in de kunsten. Dat veroorzaakt twee problemen. Enerzijds hebben wij in de loop der jaren een groot en trouw publiek opgebouwd. Het is mee groot geworden met de kunstenaars die hier kind aan huis zijn. Het is niet denkbeeldig dat dit publiek zo een vertekend, eenzijdig beeld krijgt van wat er op dit ogenblik gaande is. Anderzijds hebben jongere toeschouwers vaak geen boodschap meer aan het werk van de oudere garde. Ze willen wel één voorstelling van een danscoryfee als Pina Bausch zien, om een idee te krijgen waar die kunstenaar voor staat, maar ze lusten daarom niet het hele oeuvre. Het gecanoniseerde werk is voor hen vooral een toetssteen voor hun eigen inzichten over kunst. Jongeren zoeken hun eigen ding. Ze willen niet dwepen met de dingen waar hun ouders al mee dweepten.' 'Dedonderdagen' willen daarvoor een remedie bieden. We tonen een nieuwe generatie kunstenaars. Niet per se 'jonge' kunstenaars, maar mensen die je niet in een duidelijke categorie kunt onderbrengen, die de grenzen van hun discipline ter discussie stellen en nieuwe wegen opzoeken. Of het werk voor grote of kleine zaal bedoeld is, doet er niet toe. 'Dedonderdagen' zijn vooral een middel om de dingen open te gooien.'
Komt u daarmee niet in het vaarwater van kleinere kunstencentra?
Tom Bonte: 'Dat is wel en niet waar. Uiteraard zal dit soort werk nooit de 'core business' van deSingel uitmaken. Maar in de grensverkenningen tussen verschillende disciplines is er wel een duidelijk verband met het hoofdaanbod. Dit huis is ontstaan uit het samengaan van een muziek-, een theater- en een architectuurprogramma. Daardoor zijn grensverkenningen tussen disciplines ons wel toevertrouwd. Tijdens 'Dedonderdagen' laten we kunstenaars ook kennismaken met de grote zaal. Ongetwijfeld zal dat sommigen onder hen ertoe aanzetten om de stap te wagen. En ten slotte: door ongelijksoortige, maar vernieuwende dingen bij elkaar te plaatsen, hopen we een publiek te creëren voor experimenteel werk. Iemand als Kris Verdonck, die de grens tussen beeldende kunst en theater verkent, slaagt er meestal nauwelijks in publiek te trekken. Hier hebben velen zijn werk met belangstelling gevolgd. Dat is het verschil met een kunstencentrum als 'Nadine', waar Verdonck ook werkt. Zij leveren uitstekend werk om artiesten op de rails te zetten. Maar hun publieksbereik is bijzonder klein. Bij ons geldt het omgekeerde: wij hebben een grote uitstraling, maar de begeleiding van artiesten in het creatieproces staat hier nog in de kinderschoenen. Nochtans zal dat aspect van de werking in de toekomst, met de bouw van de nieuwe uitbreiding, aan belang winnen.'
U integreert beeldende kunst in het programma. Vaak is er ook een aflevering van de serie 'Curating the library' op dezelfde avond te zien. Artiesten, architecten, filosofen stellen daar boeken voor die een grote invloed hadden op hun werk. Rijmt dat met podiumkunsten?
Bonte: 'Moritz Küng, die het architectuurprogramma verzorgt, geeft advies bij de keuze van de beeldend kunstenaars. Hij wil, net als ik, vermijden dat beeldende kunst als behangpapier dient. We proberen het werk telkens op een eigen en sterke manier te ensceneren binnen het totaalparcours van 'Dedonderdagen'. We doen dat o.a. door dit werk in de krant evenveel plaats te geven als het podiumwerk. 'Curating the library' toont dan weer op een bijzondere manier hoe artiesten en anderen met hun métier bezig zijn. In die zin sluit dat goed aan bij wat 'Dedonderdagen' willen zijn: een blik op het artistieke denk- en zoekproces.'
En het publiek? Hapt dat toe?
Bonte: 'Het komt, in voldoende mate, voor een eerste jaargang. We hadden telkens 200 à 300 mensen. Wat uiteraard niets is in een gebouw van deze omvang. Daarom brengen we achteraf publiek en artiesten samen in de artiestenfoyer, in de stille hoop dat er een gesprek tussen kunstenaars en publiek ontstaat, zonder al te veel beate bewondering. Hier is ook ruimte om iets slecht te vinden_'
Pieter T'JONCK
'Dedonderdagen #4', vanavond om 20 u in deSingel, Desguinlaan, Antwerpen.
