Date 2005-03-14

Publication De Tijd

Performance(s) For GettingGoldDay in/Day out

Artist(s) Hidama, KosiTuchman, EinatBachzetsis, AlexandraZinsbrowne, AndrosWilliams, Sandy

Company / Organization

Keywords gettingdaytuchmanblaadjehidamabougementdijenschijnwerpergoldiedereen

Experimenten in zakformaat

Experimenten in zakformaat

Bougement

Vrijdag 11 maartBeursschouwburg, Brussel

(tijd) - Voor 'Bougement' nodigde de Beursschouwburg jonge choreografen uit die werken op de grens tussen verschillende media uit. Een greep uit het veelzijdige aanbod korte stukken.

For Getting

'For Getting' is een duet van de Japanner Kosi Hidama en de Israëlische Einat Tuchman. Zij hebben een totaal verschillende achtergrond. Hidama werkte onder meer bij Rosas en Needcompany, en verwierf de jongste jaren een zekere reputatie door zijn werk met het ensemble 'Amgod', dat danstheater met een wat burleske inslag brengt. Tuchman groeide op in de kibboets en danste in de 'Kibbutz Dance Company' voor ze naar Europa afzakte. Daar dook ze zowat overal op, bij dans- en muziekgezelschappen, maar ook in films. Ze speelde onder meer in 'Iets op Bach' van Alain Platel.

'For Getting' verbeeldt een poging tot onderlinge toenadering. Dat pad loopt niet over rozen: beiden moeten heel wat culturele en andere bagage, of ballast, overboord gooien om tot een verstandhouding te komen. Dat verklaart het woordspelletje van de titel: vergeten - 'forgetting' - om iets te bekomen - 'for getting'. Toch komt daar weinig tandengeknars aan te pas. Het stuk is een intelligent gecomponeerde suite van kleine taferelen waarin beide performers parallel een zelfportret ophangen. Dat begint met een potsierlijke Hidama die half aangekleed heen en weer fladdert over de scène. Uit zijn gestamel blijkt dat hij zich dingen probeert te herinneren: wat sta ik hier te doen, geef je rijst of frieten bij dit gerecht, enzovoort. Daarna geeft Tuchman een conférence ten beste waarin ze al snel het publiek betrekt. Ze laat uitschijnen dat ze iedereen wel al eens ergens gezien heeft. Of als dat niet zo is, dat iedereen toch op zijn minst lijkt op een of andere beroemdheid. Met haar radde tong en steeds snellere gebaren gaat ze maar door tot ze zowat iedereen familie van iedereen gemaakt heeft. Vele scènes en verkleedpartijen laten krijg je op het podium inderdaad een dans waarin beide performers niet meer naast elkaar staan, maar de aanzet van een echt gemeenschappelijke act brengen. Dat is meteen ook het einde van een fantasievol, amusant stuk dat veel aanknopingspunten biedt om een eigen verhaal te fantaseren.

Gold

Veel explicieter was 'Gold' van Alexandra Bachzetsis. In een eerste beweging voert ze in goudkleurige, pikante lingerie half liggend een hitsig dansje op in het felle licht van een schijnwerper. Haar act is echter verre van poeslief: met geweld laat ze haar dijen neerkletsen op het podium of maakt ze in hurkzit heftige schaarbewegingen met haar dijen. Ondertussen verfrommelt ze blaadje na blaadje van een stapeltje papier voor de schijnwerper. Romantische muziek, oorverdovend luid afgespeeld, begeleidt dat. Het vervolg is voorspelbaar: als de danseres het podium af is, volgt een filmopname van wat zich eerst live afspeelde. De muziek is nu vervangen door snoeiharde hiphop, en je kan de teksten op de blaadjes lezen. Die teksten zijn, uiteraard, geile praatjes of kreten in koeterwaals-Engels die een potentiële kijker moeten opgeilen. Het laatste blaadje brengt de ultieme waarheid van de transactie aan het licht: er moet betaald worden om deze 'liefde' echt te beleven. Het probleem van dit werk is dat de eenduidige boodschap er zo vingerdik op ligt dat je als kijker allerminst uitgedaagd wordt om na te denken over de relatie tussen camera en werkelijkheid en de gevolgen ervan voor de vorm van erotiek die hier geëtaleerd wordt.

Day in/Day out

Een geestig, erg beknopt gedachtenexperiment is 'Day in/Day out' van de Parts-studenten Andros Zinsbrowne en Sandy Williams. Ze ensceneren een auditie, en een daarop volgende performance alsof het ging om een dagelijkse routine in een gevangenis. Dat is zo handig gedaan dat je inderdaad treffende overeenkomsten merkt tussen de manier waarop een gevangenisregime een persoon objectiveert - zij het tegen zijn zin - en de manier waarop dat gebeurt in showbusiness, maar dan met medeweten en instemming van de 'slachtoffers'.

Pieter T'JONCK

Erika Racquet