Alles gezien en toch niet: Theater > 'Nachtschade' van Victoria
Alles gezien en toch niet
Theater > 'Nachtschade' van Victoria
Gent -- Wat zou er gebeuren als je een choreograaf laat samenwerken met een stripper? Wordt de stripper een kunstenaar, wordt de choreograaf een veredelde nachtclubhouder, of komen we op artistieke wijze iets te weten over wat strippen betekent?
door Pieter T'Jonck
Dirk Pauwels van Victoria nam in Nachtschade de proef op de som met zeven 'acts'. Pol Heyvaert verrichtte met de steun van componist Ad Cominotto en het Emanonensemble wonderen in het aan elkaar lijmen van de acts.
Voor Eric De Volder en Barbara Rom ligt de zaak simpel: ze verkunstigen strippen door een blik op het innerlijk van de danseres te suggereren. Zoals Rom zegt in het programma: een stripper geeft zich wel letterlijk maar nooit figuurlijk bloot, in de kunst is het meestal andersom. Grote kunst levert dat niet op: felgekleurd licht en een rookmachine volstaan niet om iemands innerlijk te onthullen. Ook Johanne Saunier verkunstigt strippen door naast Gidi Meesters, de enige man, een tv-beeld van zijn ogen te zetten. Ook dat levert weinig op.
Alain Platel en Wim Vandekeybus keren het voyeurisme van de kijker om. Platel doet dat letterlijk: hij projecteert over de act van Caroline Lemaire een reuzengrote filmopname van een mannelijk lid dat zich opricht. Als het laatste stukje textiel valt, is de 'missie' ook volbracht. Vandekeybus ensceneert Sarah Moon Howe twee keer. Eerst als een gewone vrouw die haar publiek intimideert. Wat kom je hier zoeken, waar fantaseer je over, vraagt ze. Helaas blijft dat acteren wat stuntelig. Leuker is het vervolg: we zien haar in actie als stripper. Op de wand achter haar wordt het besmuikte gelaat van een man, de kijker, geprojecteerd. Elke keer als Howe een kledingstuk achter het filmscherm zwiert, duikt dat in het filmbeeld weer op om te verdwijnen in de gelaatsopeningen van de man. Het eindigt ermee dat zijn neus, ogen, oren en finaal mond dicht zitten. Met verstomming geslagen?
Ontmaskeren, ontmenselijken
De stukjes van Vera Mantero, Caterina Sagna en Claudia Triozzi maken de avond echter helemaal goed. Mantero duikelde Delphine Clairet op, een corpulente Parijse stripper die zich toelegt op burleske striptease. Haar praatje ontmaskert haast terloops alle gemeenplaatsen over seks, genot en perversie. Wat overblijft, is de vraag wat we in dit ritueel, alle bevrijding ten spijt, dan zoeken. Sagna toont wat Mantero soms suggereert: achter strippen schuilt een vorm van symbolisch geweld. Bij Sagna wordt dat letterlijk als het kindmeisje Sky Van Der Hoek het podium op getrokken wordt om zich bloot te geven. Daar slaagt ze pas in als ze door het toneeldoek onthoofd wordt. Onthoofden, ontkleden, ontmenselijken...? Triozzi ten slotte toont een vrouw in een spiegel tegen een achtergrond van suggestieve vlekken en strepen. De beelden vervloeien zo sterk dat je nauwelijks weet wat je ziet. Dat lijkt de finale waarheid van een stripact: zelfs als je alles gezien hebt, heb je 'het' nog niet gezien.
Nog het hele seizoen te zien. Speellijst: www.victoria.be
n Een van de drie hoogtepunten van de zeven acts: de Parijse stripper Delphine Clairet in een regie van Vera Mantero.
