Sein zum Tode
Christian Rizzo is in het hedendaagse theater een vreemde eend. Niet omdat hij grossiert in onmogelijk lange titels. Wel omdat hij zo'n zeldzame artiest is die zich complexloos vermeit in puur vormenspel. Al is de inzet van dat spel heel hoog.
Soit le puits était profond, soit ils tombaient très lentement, car ils eurent le temps de regarder tout autour is de openingszin uit Lewis Carrols Alice in Wonderland. Rizzo's wonderland is het podium en hij is de grote tovenaar. Hij begint met niets in de handen of de mouwen. Op het lege podium staat een puur wit, licht verheven vlak. Links zit Caty Olive met een lichtorgel, rechts zitten keyboardspeler Gerome Nox en drummer Didier Ambact. Uit dat niets tover Rizzo anderhalf uur een wondere wereld tevoorschijn om ze even spoorloos te laten verdwijnen. Het begint met acht performers die samentroepen. Voor een tros microfoons sommen ze vele namen uit de hoge en lage cultuur op om dan een na een, met kreten die lang na-echoën, neer te storten. Rizzo's knipoog naar Alice's val in de waterput.
Dit is de aanhef van een wonderlijk ceremonieel. De keiharde muziek doet horen en zien vergaan terwijl de performers de vreemdste vermommingen aannemen. Het podium valt uiteen in een gigantische blokkendoos, waaruit de performers telkens nieuwe landschappen fabriceren bij het licht van ettelijke lampjes. Uiteindelijk keert dit podium terug naar zijn oorspronkelijke vorm, alsof er niets echt gebeurd was. Eén verschil: in het vlak tekenen zich diepe spleten, als graven, af. De performers verdwijnen erin, onder het droefgeestig flikkeren van de lampjes. Het zijn waakvlammen, dodenlampjes. Die hele charade ging van in het begin over oneindigheid en dood.
Aan dat Sein zum Tode kan theater niets verhelpen. Theater verandert de wereld niet. Het biedt slechts sublieme ijdelheid. Dat is voor Rizzo balsem genoeg.
