Date 2007-02-23

Publication De Morgen

Performance(s) Tot het ogenblik dat God vernietigd wordt door de extreme beoefening van Schoonheid

Artist(s) Mantero, Vera

Company / Organization

Keywords oefening • mantero • god • theaterpubliek • onverstaanbaar • unisono • praten • hoofden • zes • portugese

'Het was een moeizame oefening, ook voor het theaterpubliek'

'Het was een moeizame oefening, ook voor het theaterpubliek'

BRUSSEL l Vanavond en morgen waagt de Portugese choreografe Vera Mantero zich in het Kaaitheater met zes gasten aan een bijzondere oefening: ze spreken 'tot het ogenblik dat God vernietigd wordt door de extreme beoefening van Schoonheid'. Dat is dan ook de titel van het stuk.

Mantero's werk heeft vaak een surrealistisch trekje: al bij haar eerste solo Perhaps She'd Better Dance First and Think Afterwards komt ze nauwelijks tot dansen: ze raakt verstrikt in vreemd molenwieken, alsof haar hoofd en haar lijf niet samenwerken. In het Superheroes-stuk dat ze vorig jaar in Brussel bracht, staan bleke superhelden wezenloos te mummelen of te ruziën.

Waar loopt het deze keer spaak?

Mantero: "We waren op zoek naar teksten over wat het betekent dat 'God dood is' en botsten zo op de bewuste versregel van de Portugese dichter Herberto Helder. De paradox erin sprak mij aan: we denken niet aan schoonheid als iets dat inspanning vraagt. Gek genoeg evolueerde het stuk werkelijk tot een moeizame oefening, omdat we het publiek meer dan een uur toespreken terwijl we vaak hetzelfde herhalen. Dat is zelfs voor de kijker een oefening in volharding. Het gaat immers niet vooruit, terwijl we toch in extase zijn."

Ik lees dat jullie onverstaanbaar murmelen.

"We zijn helemaal niet onverstaanbaar. Er is zelfs een simultaanvertaling. We praten het grootste deel van de tijd unisono, op één lijn, alsof er op het podium slechts één lichaam met zes hoofden aanwezig was. Het klinkt als een litanie. We houden die unisono wel niet aan. We variëren soms op elkaar. Af en toe gaat iemand zingen of klanken uitstoten, en dan wordt de tekst wel eens onbegrijpelijk. Ik vermoed dat we de kijker het gevoel geven dat er nog iets op komst is. Niet onlogisch trouwens, want dit werk wordt als dansvoorstelling aangekondigd. Maar die dans komt niet."

Waarom dansen jullie niet? Wat was er zo dringend te zeggen?

"We hebben heel veel gedanst tijdens het creatieproces. Alleen kwamen we al improviserend tot het besluit dat we de kwestie van de dood van God beter konden benaderen op deze manier, door op één rij te zitten en samen te spreken. Als mensen die op een feestje merken dat ze liever praten dan dansen. Maar omdat de tekst ontstond uit improvisaties is onze toespraak nogal verbrokkeld. Ze kent veel half afgemaakte zinnen en gedachten die elkaar niet logisch opvolgen. We gooien het er schijnbaar allemaal zomaar uit, met veel ironie. Toch gaat het om dingen die mij nauw aan het hart liggen. Zoals de vraag waarom de kwetsbaarheid van mensen ons raakt. Of de idee dat we niets of niemand anders, zoals een God, behoeven?

pieter t'jonck

Vandaag en morgen, 20.30 uur in het Kaaitheater, Brussel, www.kaaitheater.be.

n De dansers praten het grootste deel van de voorstelling unisono, op één lijn. Mantero: 'Alsof er op het podium één lichaam met zes hoofden aanwezig was.'