De verdeling van de tweejaarlijkse subsidies van het kunstendecreet (DM 30/6) is bekend. Daar hoort uiteraard een motivatie bij. Die barst, alvast wat dans betreft, van ongerijmdheden en politieke newspeak. Zo zou er een inhaaloperatie -"88 procent stijging"- zijn voor dans. In werkelijkheid gaat het om een correctie, want in 2005 was dans de kop van Jut.
De 'grote' ensembles maakten een pas op de plaats of kregen minder geld, één gezelschap werd geschrapt en van die besparingen vloeide maar 60 procent terug naar de sector. Al kregen enkele gezelschappen die in 2005 genegeerd werden nu de subsidies waar ze toen al aanspraak op konden maken, van een substantiële verbetering tegenover 2005 is geen sprake. In werkelijkheid wordt aan dans nu, als we de inflatie in rekening brengen, zowat evenveel besteed als vóór 2005. Alleen genieten meer ensembles daar nu van.
Het rapport aan de regering vervolgt dat ook organisaties die dans ondersteunen, met name de werkplaatsen, vooruitgang boeken. Inderdaad, een nieuwe 'werkplaats voor podiumkunsten' in Brussel (nog altijd het epicentrum van de Europese dans) krijgt nu subsidies. Alleen is 150.000 euro onleefbaar weinig voor een huis dat een toevluchtsoord voor tientallen artiesten moet zijn. Een andere werkplaats WP Zimmer in Antwerpen heeft het met meer dan het dubbele van dat bedrag al moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. (Op basis van de uitbundige lof die de commissie WP Zimmer toezwaaide, hadden die overigens ook een substantiële verhoging van middelen verwacht.) Wat dan met een organisatie die voor een veel breder veld moet zorgen?
Gek genoeg lezen we in het rapprt wel dat synergie een belangrijk argument was om organisaties al dan niet te steunen. Nu is de nieuwe Brusselse werkplaats een schoolvoorbeeld van synergie: ze besteedt geen stuiver aan gebouwen en weinig aan overheadkosten door samen te werken met Kaaitheater en Rosas. Toch wordt ze de facto afgestraft (als ze al ooit zal opstarten).
Het vermoeden rijst zo dat het kabinet-Anciaux niet het minste benul heeft van de noden van de danswereld in Vlaanderen. So what, denkt u? Wel, die danswereld heeft in Europa en op wereldvlak een enorme artistieke betekenis, en is een voortrekker geweest in de hertekening én internationalisering van het hele Vlaamse theaterlandschap. De gevolgen zijn ernstig. Anciaux wringt langzaam maar zeker een artistieke sector waarin ons land wereldfaam heeft de nek om.
Dat is geen overdrijving. De minister zegt zelf belangrijke artiesten als Kris Verdonck of Arco Renz de wacht aan, ondanks positief advies. Voor Cie Soit en Peeping Tom heeft hij wel geld. Cie Soit krijgt centen wegens sociaal-artiestiek en kunsteducatief bezig, en beiden vallen in de prijzen omdat ze onderdak vonden bij Wim Vandekeybus. Kies het juiste adres en deel een boekhouder, is dat de boodschap?
Wat deze keuze echter helemaal absurd maakt, is dat ze haaks staat op de bewering van Anciaux dat hij een " divers en kleurrijk palet " nastreeft. Want net Cie Soit en Peeping Tom zijn gezelschappen die als twee druppels water op elkaar lijken. Twee andere, oorspronkelijke stemmen, vallen daarentegen uit de boot. In het geval van Arco Renz is dat dramatisch: hij kan zowat de boeken sluiten. Projectsubsidies en kunstenaarsbeurzen kunnen geen ensemble in stand houden, maar een ensemble is wel een essentieel werkinstrument voor dit soort choreograaf.
Het valt te vrezen dat hij niet de laatste zal zijn om te vertrekken.
