Date 2007-10-04

Publication De Morgen

Performance(s) Boreas

Artist(s) Ponties, Karine

Company / Organization LOD

Keywords boreas • wind • ponties • strohalmen • mcfadden • mayonaise • pauwels • zwijgen • staven • ranke

De zure smaak van geschifte mayonaise: Theater > 'Boreas' mixt te vrijblijvend gedichten met muziek en dans

De zure smaak van geschifte mayonaise

Theater > 'Boreas' mixt te vrijblijvend gedichten met muziek en dans

GENT l Een voorstelling met Stefan Hertmans als auteur, Dominique Pauwels als componist, Karine Ponties als choreografe en Lawrence Malstaf als scenograaf, het klinkt als een toverformule voor een topwerk. Helaas loopt het anders af met Boreas, een productie van LOD.

Door Pieter T'Jonck

Godfried Bomans verklaarde ooit wat er mis kan gaan bij een etentje met enkel briljante gasten. Het verwachte verbale vuurwerk blijft steevast uit, want allen zwijgen en kijken de kat uit de boom. In Boreas is het niet anders. Erger zelfs: een van de gasten wordt het zwijgen opgelegd.

Acht gedichten van Hertmans vormen de hoeksteen van dit werk. In blanke verzen associeert hij hier op het thema van de wereldwinden. Pauwels zette de gedichten op muziek. Het resultaat werd eerder al in 'concertante' versie gepresenteerd. In Boreas kunnen die teksten echter niet werken. Omgezet in het Engels en gezongen door de sopraan Claron McFadden blijken ze onverstaanbaar. En geen boventiteling die soelaas biedt.

De tekst op voorhand lezen zet evenmin zoden aan de dijk. Daarvoor is de score van Dominique Pauwels te filmisch van structuur. De livemuziek van tuba-ensemble Impetuo, de zang van McFadden en de klankband zijn erg losjes en associatief verbonden. De klankband gaat zelfs letterlijk als een wind door de zaal, via mobiele, her en der opgestelde speakers. Zo is er nauwelijks een cesuur tussen de gedichten. Als er dan ook nog gedanst wordt, ben je al snel het spoor van de tekst bijster.

Betekenissen gaan zo zweven. Dat zou een uitdaging kunnen vormen voor een choreograaf en een scenograaf. Hun actie of vormgeving zou een ruggengraat kunnen bieden om de teksten te laten oplichten. Quod non. Integendeel, er ontstaat zelfs een conflict tussen scenografie en dans. Op het podium staan ranke staven, als een veld strohalmen. Ze buigen naar links en rechts. Geen evidenter beeld om de werking van de wind op te roepen. Maar evengoed: geen lastiger ruimte om als choreograaf in te werken.

In plaats van met die hindernis iets te doen, kiest Ponties er echter voor om alras de strohalmen terzijde te schuiven, om de dansers ruimte te bieden om hun eigen ding te doen. Hoe oogstrelend ook, wat dat ding moet voorstellen is erg vaag. Zijn het mensen, zijn het metaforen voor de wind, is het een pure abstractie, je hebt er bij deze inventieve maar o zo gekunstelde beelden het raden naar.

Resultaat: drie artiesten die het achterste van hun tong niet laten zien, en de enige die dat wel deed werd het zwijgen opgelegd. Als je bedenkt wat er mogelijk was, is dat toch wel balen.

Vanavond in Vooruit, Gent, daarna op tournee: www.lod.be.

n De ranke staven op scène refereren aan de wind, maar in plaats van er iets mee te doen kiest choreografe Karine Ponties ervoor om ze terzijde te schuiven.