Date 2008-01-25

Publication De Morgen

Performance(s) Songs of the Dragons Flying to Heaven

Artist(s) Lee, Young Jean

Company / Organization

Keywords koreaanse • heaven • songs • wegzinken • lekker • lachend • aziatische • lach • yamamoto • amerikaans-koreaanse

Theater > 'Songs of the Dragons Flying to Heaven' van Young Jean Lee in Kaaitheater

Theater > 'Songs of the Dragons Flying to Heaven' van Young Jean Lee in Kaaitheater

Het leven is een draak van een stuk

Brussel l Weldenkend als we zijn veroordelen we racisme, maar in het diepst van onze gedachten zijn we racisten. We erkennen allemaal dat onze afkomst onze identiteit bepaalt, maar toch haten we die hartsgrondig. We zijn intens begaan met onze relatie, maar toch ontaardt dat in een lekker pervers gezelschapsspel. Hallo? Welkom in de wereld van Young Jean Lee!

Door Pieter T'Jonck

Songs of the Dragons Flying to Heaven heet het hysterisch grappig toneelstuk dat de Koreaans-Amerikaanse (of was het nu Amerikaans-Koreaanse?) schrijfster en regisseur Young Jean Lee ons opdist. De opwarming mag er zijn: een tentoonstelling van 'traditionele' Koreaanse schilderijen met krijgslieden, dieren en verliefde draken, en een mooi geharkt padje van witte kiezel naar de zaal. Aziatische kitsch?

Toch niet. In een verduisterde zaal hoor je de opname van een film waarin een man een vrouw harde oorvijgen uitdeelt, terwijl een regisseur instructies geeft ("Niet zo hard! Sneller, dat we je hand niet zien! Dit doet toch wel veel pijn!" Enzovoort.). Waarna je vergast wordt op het filmproduct zelf: Young Jean Lee zelf in steeds meer tranen als ze de ene kaakslag na de andere krijgt. Al prevelt ze: "One more..."

De lucht klaart meteen op als Becky Yamamoto opkomt. Met haar licht loensende blik, haar onnozele T-shirt en jeans is ze een karikatuur van de verwesterde Koreaanse teenager. Niet op haar mondje gevallen trouwens, die meid. Koreanen zijn achterlijk en hun Amerikaanse nazaten lijden daardoor onder permanente hersenbeschadiging, maakt ze ons wijs. Maar het voordeel, zegt ze, is dat blanke mannen dol zijn op deze onderdanige wijven.

Wat prompt gedemonstreerd wordt door drie Koreaanse vrouwen in traditionele klederdracht. Alleen valt het met die onderdanigheid wel tegen. Uit hun gebrabbel blijkt bijvoorbeeld dat seks hun niet per se lekker zit. Daarentegen is overduidelijk dat ze onderling wel een gemeen stuk vreten zijn. Alleen, als er een Amerikaans koppel, bij wijze van contrast, ten tonele gevoerd wordt, blijkt het ook daar allemaal niet veel beter te gaan. Om niet te zeggen: Woody Allen heeft niets aan de wrede psychologische spelletjes die ze met elkaar spelen.

Young Jean Lee pakt graag onderwerpen aan die haar niet liggen. Zoals hier dus: wat is de Koreaanse identiteit in de Amerikaanse samenleving. Ze stuurt je daarbij door zoveel paradoxen - de parodie op het verlichte westerse denken is niet de minste - dat je de grond al lachend onder je voeten voelt wegzinken.

De allergrootste paradox van dit stuk is wel dat het de theatraliteit zelf ontmantelt: het toont dat we in de huidige samenleving allemaal slechte acteurs, zonder overtuiging, zijn, in een stuk dat nergens toe leidt. En in de twijfelmomenten blijken die slechte acteurs buitengewoon wreed: tegen andere volkeren, tegen familieleden en geliefden en uiteindelijk zelfs tegen zichzelf. Op het einde besterft de lach je.

Tot en met 26 jan, 20.30 uur, Kaaitheaterstudio's Brussel

Al lachend voel je de grond onder je voeten wegzinken

n Aziatische kitsch? Toch niet. Dit stuk doet je lach besterven.