Archives du Théâtre 140

Het Volk

29-12-1965

TONEEL TE BRUSSEL

« The Rubbish Musketeers » in het Théâtre 140.

Elk zinnig mens zal moeten toegeven dat de wereld hoe langer hoe gekker wordt. Het « Living Theatre » uit New-York dat wegens financiële moeilijkheden zijn vaderland en stad moest verlaten en zijn heil zocht in het oude Europa om aan de kost te komen, was verleden jaar te gast in de Schaarbeekse schouwburg aan de Plaskylaan. We hebben er toen grote ogen opgezet. We herinneren ons hoe de knapen en meisjes van dit gezelschap over het toneel kropen, elkaar en het publiek met overtuiging in het gezicht spuwden, zich quasi naakt over het toneel bewogen, kortom, de zaak op stelten zetten op een manier die rabauwen hen niet zouden hebben nagedaan. We hebben ons toen met een benepen hart zitten afvragen hoe Jo Dekmine, die we toch kennen als een ernstig jongmens, het in het hoofd heeft gehaald om dergelijke malloterigheden toe te laten in zijn als deftig gereputeerd staande instelling. We zijn toen even uit de zaal weggegaan, letterlijk omdat we naar adem snakten, en eens buiten die herrie en dat oorverdovend lawaai leek het ons alsof er binnen in de zaal een bende dronken studenten de tent aan het afbreken was. Voorbijgangers in de straat bleven even staan om angstig en nieuwsgierig toe te kijken.

Het « Living Theatre » heeft alleszins een evenknie gekregen in het Londense gezelschap « The Rubbish Musketeers ». Het zijn allemaal plezierige jongens, die Musketeers, of menen dit althans te zijn. Ze zijn nl. in zoverre musketiers dat ze een grove parodie spelen op « De drie Musketiers » van de brave Alexandre Dumas. Lawaaierig en grotesk. We vragen ons af of deze jonge mensen die zich met zulke oerdomme en dwaze dingen onledig houden, werkelijk en oprecht menen op deze manier de muze te dienen en dat hun toeschouwers deze dwaasheden zomaar slikken als zoetekoek? En we moeten er wel een positief antwoord op geven, want anders lagen die « Rubbish Musketeers » en tutti quanti allang overal buiten. En dat is wel degelijk niet het geval. Hun lawaai en hun gekrijs wordt overal geduld en niet alleen geduld, maar door het jongere publiek nog toegejuicht ook. Deze uitzinnige krijsers hebben hun aanhang. Wie zich werkelijk amuseert wanneer hij een bende losgeslagen jongens hoort brullen, die grammofoonplaten op elkaars hersenpan kapottimmeren en die op de duur drijfnat over de scène kruipen omdat ze heelder emmers water over hun hoofd neergestort kregen, die dat kan genieten lope een der volgende avonden eens binnen in het « Théâtre 140 ». Wij vonden het bedroevend.

L.P.